Camino de Compestalla met fiets
Door: isabelle
Blijf op de hoogte en volg Isabelle
23 April 2012 | België, Ieper
Hoi hoi!
Thuis van de Camino de Compostella!
Enkele dagen geleden zijn Reseda en ik veilig en goed aangekomen in Ieper. Vijf weken heen en terug naar Compostella: vier weken op de fiets, 1 weekje terugliften. In totaal hebben we zo 2300 km op de pedalen getrapt.
12 maart 2012-04-22 Onze bedoeling was om namiddags te vertrekken vanuit Ieper. Dit plan lukte niet echt. Reseda had 2x een treinproblematiek. Normaal was het 5uur reizen, maar uiteindelijk was dit 7 uur reizen voor haar. In die tijd kon ik intussen een oplossing zoeken voor mijn voortasproblematiek. Mijn voortassen waren zoek. Waarschijnlijk moet ik ze bij een herstelling achtergelaten hebben. Uiteindelijk kwam alles tot een goed einde. We vertrokken rond 17u30 en mijn voortassen waren boodschappentassen van mama met elastieken.
FRANKRIJK: 13/4/12 – 29/4/12
Daar vertrokken we dan, het zonnetje was verdwenen en de mist trad op. We wilden toch absoluut in het buitenland eindigen die avond. Na een laatste bakje Belgische friet verorberd te hebben op de Frans-Belgische grens zetten we ons tentje op rond 20u30. Natuurlijk geen campings of dergelijke in de buurt. We hadden op een boerderij gevraagd of ons tentje mochten plaatsen op hun terrein. Na een aarzelend kijken wie we waren en naar onze fietsen, werden we verwelkomd met een lekkere kom soep. Een eerste koude nacht, brrrr. Ochtends kregen we mogelijkheid tot wasgelegenheid en een ontbijt.
Onze 2e nacht sliepen we niet in een tentje op een boerderij maar in een hotel in Arras. Meerdere keren onderweg in Frankrijk boden Fransen spontaan hulp of we iets zochten, de weg of zo enz. Zo vertelde een vijftigjarige vertegenwoordiger dat de camping niet meer bestond maar er wel een hostel is en we achter zijn auto konden aanrijden, het centrum in. Bleek dat die hostel niet meer bestond (ik had er vroeger eens in overnacht). De man begon te bellen met 2 gsms (oa naar burgermeester) ‘C’était complicé’, zei hij telkens. Er was niets beschikbaar voor ons en bood uiteindelijk ons een hotelkamer met ontbijt aan. Heerlijk geslapen!
Campings waren nog niet open en herbergen.. geen idee in feite. We hadden ook geen ‘credicio’boekje vooraf aangeschaft. Dit is een boekje dat aantoont dat je een pelgrim bent. Enkel als je ‘credicio’ hebt mag je er in principe overnachten in die herberg tegen een bepaalde vergoeding. We vonden het boekje een beetje in duur en vonden het redelijk ‘commercieachtig’..
De dagen die volgden hebben we telkens overnacht zoals onze eerste nacht. We belden bij een huis aan en in mijn beste Frans vertelde ik dat we onderweg naar Compostella waren en of het mogelijk was ons tentje voor een nacht te mogen plaatsen. We kregen iedere keer een positief antwoord. De eerste week volgden bijna ieder keer een avondmaal, douche en ontbijt erbij.
Ook enkele keren kregen we de mogelijkheid om binnenshuis te slapen bij koude nachten. Een enkele keer hebben we gewildkampeerd op een pleintje in een dorpje. Niet dat niemand ons toeliet in hun tuintje, maar de tuintjes waren allemaal zo hellend en ongeschikt voor ons tentje of geen tuintje. Dit was ook dichter bij de Spaanse grens. Goed verlopen!
In Frankrijk fietsten we telkens over rustige plattelandswegeltjes. Het landschap was telkens golvend en niet noemenswaar zwaar. Af en toe een klimmetje van 7% maximum over afstand van 3 km. Onze ganse periode in Frankrijk was telkens heel zonnig en warm, 26 a 28 gr. Een aantal dagen ook regenbuien, maar dit was dan terug een afwisseling.
De route liep als volgt: Ieper - Armentières- Arras –Cambrai. Vanuit Cambrai start de officiële caminoroute. De andere route was een zelfuitgedokterde route op basis van verscheidene fietsboekjes. Er bestaan heel veel andere caminoroutes. Wij reden deze route: Cambrai - Chartres – Tours - Poitiers – Dax en langs de kustgrensovergrang (Hendaye) het Spaanse Baskenland in. In Frankrijk was de route gemarkeerd met blauwgele stickers. We reden gemiddeld een 70 a 80 km per dag. Ons maximum was 100km op een dag, maar hadden dan 30 km wel omgereden merkten we op (leve de zon en zn orientatie!), verkeerde seingeving gevolgd (een gele peil, maar gele peilen enkel in Spanje). Niet dat we een vast eindpunt hadden, we hadden die dag gewoon veel zin te fietsen denk ik. We hadden niet echt een planning.Verrassing!
Vanuit Cambrai tot in Compiégne volgden we de weg op basis van info van de dorpelingen en de toeristische diensten. Ik had nl mij een beetje vergist in een fietsboekje en had 1 boekje tekort meegenomen (al die Franse namen gelijken op elkaar, vandaar mijn vergissing :p ). In Compiègne kwamen we in contact met de ‘president’ van de camino van die regio. Dankzij hem hebben we tot Tours de fietsroute mogen kopiëren. Vanaf Tours had ik wel het correcte boekje dan mee.
Onderweg kregen we veel support van de Fransen. ‘courage’, ‘bon courage’! Geen veel pelgrims onderweg toen. We ontmoetten een Nederlander die fietste vanuit Nederland naar Compostella. Hij vertelde dat er ook nog een oud mannetje met kinderwagentje of zo onderweg was naar Compostella. Voor de rest niemand anders onderweg.
SPANJE: 29/4/12-09/4/12
Vlotjes kwamen we Irun, Spanje binnen. Geen steile Pyreneeënbergen, maar golvend terrein terug. Henday en Irun liggen aan de kust met name. Zonder dat je het echt door had, was je de grens over. De taal was de grootste verandering meteen. Geen Frans meer, overal Spaans. Reseda was nu de woordvoerdster.
Een half uurtje later, terug een nieuwe verandering: het landschap. We bereden niet de officiële Camino Frances, maar een alternatieve route: ‘la Ruta del Norte’. De reden? Het zou een heeeel heeeel mooie route zijn! En dit was degelijk zo! Een route die de noordelijke kustlijn van Spanje volgt. Geen kustlijn zoals bij ons in België of Nederland, maar steile rotsen omringd door bergen, heuvels en helderblauw water. Het fietsen zelf verliep iets moeizamer dan in Frankrijk. Het grootste ‘probleem’ was de niet zo goed bereidbare paden. Wij hadden elk een ‘gewone fiets’ met pak en zak beladen, maar in feite was een mountainbike veel beter geweest merkten we. Of nog handiger, gewoon te voet wandelen. De wegen gingen vaak over bergpassen en aarden wegentjes. Hele fantastische uitzichten maar met onze fietsen was dit niet haalbaar. We probeerden het, maar moesten een andere manier toch uitzoeken. In ons boek stond ook alternatievere routes vermeld. Dwz: gewone autowegen en meestal wat druk. Bv. N632. N632a waren de dorpswegen meer en veel gezelliger. Het fietsen in Spanje was een heel contrast met Frankrijk. Wandelaars moesten vaak ook op grote wegen wandelen merkten we. We kwamen ook iedere dag meer en meer pelgrims tegen. De meesten vertrokken vanuit Irun of ergens anders in Spanje. (Irun- san-Sebastian – Bilbao – Santander – Ribadeo – Santiago)
In Spanje fietsten we door verschillende regio’s (Baskenland, Cantrabië, Asturië en Galicië) en iedere regio was anders dan de andere. Je merkte een onderscheid que landschap, bevolking, omgeving. Baskenland was zoals het gastvrije Frankrijk vonden we. Daar sliepen we voor de laatste keer in een tuintje ook. Maar we wisten niet dat het de laatste tuintje tijdens de camino zou zijn..
Een stad die nadruk op ons liet was Bilboa, gekend vanwege het Guggenheimmuseum ook. Een hele gezellige mooie stad. We vonden het er zo fijn dat het reeds laat was dat we de stad ‘wilden’ verlaten. Op zoek naar ons tweede tuintje in een dorp was onze bedoeling. Maar we geraakten niet uit de stad. Dachten we dat we op de goede weg zaten, maar het bleek een doodlopende industrieweg te zijn naast de rivier. Terug dan maar keren naar het centrum. Het werd donker en vonden een hostel, dachten we, na een klim van 2km. Helaas, waren er net enkele bussen toeristen toegekomen en volzet daarmee. Wat nu? We eindigden dan in een hotel in Bilbao (deze keer niet betaald door een inwoner ;p ). Om de avond af te sluiten, het was 23u, vonden we een heerlijk buffetresteaurant. Wat hebben we gesmuld.
Onderweg merkten we veel hotelletjes en kamers op en nergens tuintjes te zien of hellende tuintjes of niemand thuis. Een camping ging anderdaags pas open, vertelde een campinguitbater. We besloten om een herberg te proberen, dit was in Saint-Vincent. De herbergster vertelde dat we een boekje daar konden aanschaffen, kostte 2 euro. In België, Nederland 12X meer… Ze verschoot zich een bult, wij ook. Vanaf toen zetten we onze zinnen op de herbergen iedere dag.
We kregen een kleine maaltijd en wat drinken. Het was 20u30-21u toen we aangekomen waren na een ganse dag regen. Een goeie rustige slaapnacht in ons eerste herberg. In die herberg waren er nog een 10tal andere pelgrims, voornl Duitsers.
De herbergen… we kunnen een heel verhaal vertellen over de herbergen. Iedere herberg was totaal anders. Soms kregen we een maaltijdje en/of drank. De andere keer was er een keuken of geen keuken. De ene keer waren we de enigste pelgrims, de andere keer was de herberg ‘full’ of andere keren met 40 mensen. Slaapzaal van 4 persoon tot slaapzaal van 40 personen. De sfeer was iedere keer ook anders. Van een rustige respectvolle herberg tot ronkende mensen of tot feestende herbergen. Oordoppen kwamen goed van pas ’s nachts. We hadden het over om te slapen in een camping terug, maar tijdens die caminoperiode is het ervan niet gekomen. Hoe dichter we bij Santiago kwamen hoe drukker in het algemeen ook, in de herbergen en onderweg. Overal zag je mensen met een rugzak. Verscheidene fietsers (Vtt’ers) kwamen we soms tegen, of plots 2 dagen later. Onze achtste dag in Spanje kwamen we in contact met Eva, een Portugese fietster en Fran, een Spaanse fietser. Beiden individuele fietsers die elkaar niet kenden vooraf ook. Zo ontmoetten we elkaar ’s avonds telkens in de herberg en gingen we samen uiteten of koken en trachtten we een privéslaapkamer te bekomen. Reseda en ik fietsten samen, Fran en Eva fietsten apart. Elk hadden een andere fietsroute. Toch meermaals kwamen we elkaar eens tegen onderweg.
10/4/12: Het einde nadert, de laatste fietsdag, een 40 tal km tot in Santiago! Wisselende regendag aiaiaia
Rond 12u30 kwamen in Compostela op het plein! Amaaaaaaaaaai, wat een kathedraal! Om op het plein te geraken hadden we eerst nog een kwartier te fietsen: straatje in, straatje uit, we volgend de bordjes. Overal zag je terug mensen met een rugzak, wandelstokken en ook af en toe fietsers. Iedereen ging dezelfde richting uit ongeveer. Wat relaxten en bekwamen van onze einddoel op het plein met een laatste meeting met Fran en Eva. Daarna scheidden onze wegen…
We startten daarna met onze ‘to-do’lijstje. We vonden een rustige herberg. Onze fietsen terug naar de Nederlanden laten verzorgen was ook een missie. In Santiago zijn er massa’s organisaties die gespecialiseerd zijn in fietstransport en gauw was dit in orde. Een viering in de kathedraal behoorde er ook bij. De rumoerige kathedraal zal helemaal vol met pelgrims met rugzakken enzomeer.
We hadden zin om naar Finisterra te fietsen, ‘het einde van de wereld’ en tevens ‘het officiële einde van de Camino’, een 90km van Santiago. Uiteindelijk hebben we dit niet gedaan anderdaags. Regenregenregen de komende dagen gaf het weerbericht. We besloten om op het gemakje de volgende dag terug te liften naar België.
12/4/12: terugkeer naar België
In het verleden hadden we reeds gelift in Frankrijk, we wisten dat dit goed werkte. We hadden geen idee hoe het Spaanse liften zou vergaan. Spanjaarden hadden wat twijfels of het ging werken echter, dat het moeilijk zou zijn, dat velen ‘bang zijn van lifters’. We waren benieuwd of dit klopte…
Gepakt en gezakt, met ons geringste bagage (het meeste was op weg naar België met de fiets) vonden we een goede liftplaats. Redelijk snel werden we opgepikt en waren we vertrokken. Joehoew! Zo een 100 km verderop, in Lugo, lukte het precies niet meer goed.. Na driekwartier wachten, het was ondertussen 18u30, stonden we er nog met ons plaatje met vermelding waarheen we wilden: Proferrado, zo hondertwintig km verderop. We probeerden met een plaatsnaam een veertigtal km verderop. Geen reactie van mensen, niet zo heel druk ook. Onze Spaanse fietsvriend woonde daar maar we wilden niet toegeven te bellen het niet lukte toch. Plots riep Reseda: “Fran is daar , fran is daar”.”Waar, waar?” Wat waren we blij!! Wat een toeval!! Zo kwamen we die avond, 19u30 toch nog aan in de plaats waar we graag geëindigd hadden.
Dit was de moeilijkste liftstad in Spanje, de anderen gingen redelijk vlot en in 2,5 dagen waren we in Frankrijk. Soms meteen opgepikt, het langste een halfuur wachten. Frankrijk ging ook goed, maar kortere afstanden per auto maar nog kortere wachttijden voor een lift. De Fransen plaatsten ook ons telkens op een goede weg. Een plaats lukte ook niet goed… Dit was nabij Rouen. We wilden liften naar Abbenville, maar niemand ging er gewoon heen. We veranderden onze tactiek om de tussenstadje Neufchatel te nemen. Meteen opgepikt. Maar in Abbenville geraakten we niet. We werden dan opgepikt door een meisje die ons terug via Neufchatel een andere oprit wou plaatsen. Daar stonden we dan op een klein rond puntje… Niemand terug naar Abbenville. Plots een paardenhandelaar die stopte. Hij was op weg naar Boulogne. Was nog veel beter voor ons! We werden uitgenodigd in hun huis en zo hadden we een mooie warme gezellige avond als afsluiter. Morgen zouden we normaalgezien thuis aankomen, slechts 150 km vandaan…. We hadden niet gedacht die avond we uiteindelijk toch zo ver gingen geraken, terug 300km verderop. We liften een 3,5 dag in Frankrijk.
Enzo kwamen we de volgende dag, dinsdagmiddag omstreeks 13u30 goed en veilig aan thuis, nog een mini-sigthseeing in Ieper en een goeje Belgische friet sloten de leuke mooie fietsreis definitief af… De volgende ochtend was terug een tijd van afscheid nemen…. :s
Hebben we fietspech gehad?
Ja, in totaal 3X. Eind de eerste week had Reseda een lekke band de 1e minuut die dag op de fiets. Die werd vakkundig hersteld door haarzelf. Geen lekke banden niet meer!
Een week later was het mijn beurt.Namiddags, op een afgelegen stuk route, weinig verkeer.. Ik geraakte bijna niet meer vooruit, veel tegenstand. We dachten dat het de remmen waren, maar de remmen veranderen werkte niet. 6 a 7 mensen hebben gestopt: mannen van de vuilniskar tot oud mannetje van 70 jaar. Niemand vond het echte probleem, niemand kon het echt repareren. Ik kon toch terug een 20 km verder fietsen. Uiteindelijk hebben 2 dorpelingen het probleem gevonden bij hen thuis: de cassette van achterwiel was kapot... Ze maakten een afspraak bij de fietsmaker 10 km verderop voor de volgende ochtend. Eind goed al goed!
Pech nummer drie: 100 km vooraleer we in Santiago aankomen, de laatste lange fietsdag... Krakkrakkrak zegt Reseda's fiets. Owee, enkele spaken gebroken! Terug zo een afgelegen bosgebied we zaten. We namen de grotere wegen op zoek naar een fietsmaker, 20tal km verderop kwamen we netjes aan bij een fietsherstellertje.
Dit kan gebeuren hé, c'est la vie van fietsen é :D.
Ondertussen ben ik nog altijd in de Caminomood dwz weinig tijdsbesef. Lalalalaaaaaaa, gsm redelijk inactief ver uit de mind, horloge doet tmaar half,op het gemakjes bezig alles uit te laden en terug inpakken voor mijn volgende trip, naar Mongolië met de Transsiberische Express.. Chill chill….
Olééééééééééééééééééééééééééééé
Hopelijk wat kunnen meereizen in de Camino, was wel lang verslag zie ik. Tot een beetje later!
Oléééééééé
Ps: Meer foto’s volgen nog !! (zijn nog niet up to date)
Thuis van de Camino de Compostella!
Enkele dagen geleden zijn Reseda en ik veilig en goed aangekomen in Ieper. Vijf weken heen en terug naar Compostella: vier weken op de fiets, 1 weekje terugliften. In totaal hebben we zo 2300 km op de pedalen getrapt.
12 maart 2012-04-22 Onze bedoeling was om namiddags te vertrekken vanuit Ieper. Dit plan lukte niet echt. Reseda had 2x een treinproblematiek. Normaal was het 5uur reizen, maar uiteindelijk was dit 7 uur reizen voor haar. In die tijd kon ik intussen een oplossing zoeken voor mijn voortasproblematiek. Mijn voortassen waren zoek. Waarschijnlijk moet ik ze bij een herstelling achtergelaten hebben. Uiteindelijk kwam alles tot een goed einde. We vertrokken rond 17u30 en mijn voortassen waren boodschappentassen van mama met elastieken.
FRANKRIJK: 13/4/12 – 29/4/12
Daar vertrokken we dan, het zonnetje was verdwenen en de mist trad op. We wilden toch absoluut in het buitenland eindigen die avond. Na een laatste bakje Belgische friet verorberd te hebben op de Frans-Belgische grens zetten we ons tentje op rond 20u30. Natuurlijk geen campings of dergelijke in de buurt. We hadden op een boerderij gevraagd of ons tentje mochten plaatsen op hun terrein. Na een aarzelend kijken wie we waren en naar onze fietsen, werden we verwelkomd met een lekkere kom soep. Een eerste koude nacht, brrrr. Ochtends kregen we mogelijkheid tot wasgelegenheid en een ontbijt.
Onze 2e nacht sliepen we niet in een tentje op een boerderij maar in een hotel in Arras. Meerdere keren onderweg in Frankrijk boden Fransen spontaan hulp of we iets zochten, de weg of zo enz. Zo vertelde een vijftigjarige vertegenwoordiger dat de camping niet meer bestond maar er wel een hostel is en we achter zijn auto konden aanrijden, het centrum in. Bleek dat die hostel niet meer bestond (ik had er vroeger eens in overnacht). De man begon te bellen met 2 gsms (oa naar burgermeester) ‘C’était complicé’, zei hij telkens. Er was niets beschikbaar voor ons en bood uiteindelijk ons een hotelkamer met ontbijt aan. Heerlijk geslapen!
Campings waren nog niet open en herbergen.. geen idee in feite. We hadden ook geen ‘credicio’boekje vooraf aangeschaft. Dit is een boekje dat aantoont dat je een pelgrim bent. Enkel als je ‘credicio’ hebt mag je er in principe overnachten in die herberg tegen een bepaalde vergoeding. We vonden het boekje een beetje in duur en vonden het redelijk ‘commercieachtig’..
De dagen die volgden hebben we telkens overnacht zoals onze eerste nacht. We belden bij een huis aan en in mijn beste Frans vertelde ik dat we onderweg naar Compostella waren en of het mogelijk was ons tentje voor een nacht te mogen plaatsen. We kregen iedere keer een positief antwoord. De eerste week volgden bijna ieder keer een avondmaal, douche en ontbijt erbij.
Ook enkele keren kregen we de mogelijkheid om binnenshuis te slapen bij koude nachten. Een enkele keer hebben we gewildkampeerd op een pleintje in een dorpje. Niet dat niemand ons toeliet in hun tuintje, maar de tuintjes waren allemaal zo hellend en ongeschikt voor ons tentje of geen tuintje. Dit was ook dichter bij de Spaanse grens. Goed verlopen!
In Frankrijk fietsten we telkens over rustige plattelandswegeltjes. Het landschap was telkens golvend en niet noemenswaar zwaar. Af en toe een klimmetje van 7% maximum over afstand van 3 km. Onze ganse periode in Frankrijk was telkens heel zonnig en warm, 26 a 28 gr. Een aantal dagen ook regenbuien, maar dit was dan terug een afwisseling.
De route liep als volgt: Ieper - Armentières- Arras –Cambrai. Vanuit Cambrai start de officiële caminoroute. De andere route was een zelfuitgedokterde route op basis van verscheidene fietsboekjes. Er bestaan heel veel andere caminoroutes. Wij reden deze route: Cambrai - Chartres – Tours - Poitiers – Dax en langs de kustgrensovergrang (Hendaye) het Spaanse Baskenland in. In Frankrijk was de route gemarkeerd met blauwgele stickers. We reden gemiddeld een 70 a 80 km per dag. Ons maximum was 100km op een dag, maar hadden dan 30 km wel omgereden merkten we op (leve de zon en zn orientatie!), verkeerde seingeving gevolgd (een gele peil, maar gele peilen enkel in Spanje). Niet dat we een vast eindpunt hadden, we hadden die dag gewoon veel zin te fietsen denk ik. We hadden niet echt een planning.Verrassing!
Vanuit Cambrai tot in Compiégne volgden we de weg op basis van info van de dorpelingen en de toeristische diensten. Ik had nl mij een beetje vergist in een fietsboekje en had 1 boekje tekort meegenomen (al die Franse namen gelijken op elkaar, vandaar mijn vergissing :p ). In Compiègne kwamen we in contact met de ‘president’ van de camino van die regio. Dankzij hem hebben we tot Tours de fietsroute mogen kopiëren. Vanaf Tours had ik wel het correcte boekje dan mee.
Onderweg kregen we veel support van de Fransen. ‘courage’, ‘bon courage’! Geen veel pelgrims onderweg toen. We ontmoetten een Nederlander die fietste vanuit Nederland naar Compostella. Hij vertelde dat er ook nog een oud mannetje met kinderwagentje of zo onderweg was naar Compostella. Voor de rest niemand anders onderweg.
SPANJE: 29/4/12-09/4/12
Vlotjes kwamen we Irun, Spanje binnen. Geen steile Pyreneeënbergen, maar golvend terrein terug. Henday en Irun liggen aan de kust met name. Zonder dat je het echt door had, was je de grens over. De taal was de grootste verandering meteen. Geen Frans meer, overal Spaans. Reseda was nu de woordvoerdster.
Een half uurtje later, terug een nieuwe verandering: het landschap. We bereden niet de officiële Camino Frances, maar een alternatieve route: ‘la Ruta del Norte’. De reden? Het zou een heeeel heeeel mooie route zijn! En dit was degelijk zo! Een route die de noordelijke kustlijn van Spanje volgt. Geen kustlijn zoals bij ons in België of Nederland, maar steile rotsen omringd door bergen, heuvels en helderblauw water. Het fietsen zelf verliep iets moeizamer dan in Frankrijk. Het grootste ‘probleem’ was de niet zo goed bereidbare paden. Wij hadden elk een ‘gewone fiets’ met pak en zak beladen, maar in feite was een mountainbike veel beter geweest merkten we. Of nog handiger, gewoon te voet wandelen. De wegen gingen vaak over bergpassen en aarden wegentjes. Hele fantastische uitzichten maar met onze fietsen was dit niet haalbaar. We probeerden het, maar moesten een andere manier toch uitzoeken. In ons boek stond ook alternatievere routes vermeld. Dwz: gewone autowegen en meestal wat druk. Bv. N632. N632a waren de dorpswegen meer en veel gezelliger. Het fietsen in Spanje was een heel contrast met Frankrijk. Wandelaars moesten vaak ook op grote wegen wandelen merkten we. We kwamen ook iedere dag meer en meer pelgrims tegen. De meesten vertrokken vanuit Irun of ergens anders in Spanje. (Irun- san-Sebastian – Bilbao – Santander – Ribadeo – Santiago)
In Spanje fietsten we door verschillende regio’s (Baskenland, Cantrabië, Asturië en Galicië) en iedere regio was anders dan de andere. Je merkte een onderscheid que landschap, bevolking, omgeving. Baskenland was zoals het gastvrije Frankrijk vonden we. Daar sliepen we voor de laatste keer in een tuintje ook. Maar we wisten niet dat het de laatste tuintje tijdens de camino zou zijn..
Een stad die nadruk op ons liet was Bilboa, gekend vanwege het Guggenheimmuseum ook. Een hele gezellige mooie stad. We vonden het er zo fijn dat het reeds laat was dat we de stad ‘wilden’ verlaten. Op zoek naar ons tweede tuintje in een dorp was onze bedoeling. Maar we geraakten niet uit de stad. Dachten we dat we op de goede weg zaten, maar het bleek een doodlopende industrieweg te zijn naast de rivier. Terug dan maar keren naar het centrum. Het werd donker en vonden een hostel, dachten we, na een klim van 2km. Helaas, waren er net enkele bussen toeristen toegekomen en volzet daarmee. Wat nu? We eindigden dan in een hotel in Bilbao (deze keer niet betaald door een inwoner ;p ). Om de avond af te sluiten, het was 23u, vonden we een heerlijk buffetresteaurant. Wat hebben we gesmuld.
Onderweg merkten we veel hotelletjes en kamers op en nergens tuintjes te zien of hellende tuintjes of niemand thuis. Een camping ging anderdaags pas open, vertelde een campinguitbater. We besloten om een herberg te proberen, dit was in Saint-Vincent. De herbergster vertelde dat we een boekje daar konden aanschaffen, kostte 2 euro. In België, Nederland 12X meer… Ze verschoot zich een bult, wij ook. Vanaf toen zetten we onze zinnen op de herbergen iedere dag.
We kregen een kleine maaltijd en wat drinken. Het was 20u30-21u toen we aangekomen waren na een ganse dag regen. Een goeie rustige slaapnacht in ons eerste herberg. In die herberg waren er nog een 10tal andere pelgrims, voornl Duitsers.
De herbergen… we kunnen een heel verhaal vertellen over de herbergen. Iedere herberg was totaal anders. Soms kregen we een maaltijdje en/of drank. De andere keer was er een keuken of geen keuken. De ene keer waren we de enigste pelgrims, de andere keer was de herberg ‘full’ of andere keren met 40 mensen. Slaapzaal van 4 persoon tot slaapzaal van 40 personen. De sfeer was iedere keer ook anders. Van een rustige respectvolle herberg tot ronkende mensen of tot feestende herbergen. Oordoppen kwamen goed van pas ’s nachts. We hadden het over om te slapen in een camping terug, maar tijdens die caminoperiode is het ervan niet gekomen. Hoe dichter we bij Santiago kwamen hoe drukker in het algemeen ook, in de herbergen en onderweg. Overal zag je mensen met een rugzak. Verscheidene fietsers (Vtt’ers) kwamen we soms tegen, of plots 2 dagen later. Onze achtste dag in Spanje kwamen we in contact met Eva, een Portugese fietster en Fran, een Spaanse fietser. Beiden individuele fietsers die elkaar niet kenden vooraf ook. Zo ontmoetten we elkaar ’s avonds telkens in de herberg en gingen we samen uiteten of koken en trachtten we een privéslaapkamer te bekomen. Reseda en ik fietsten samen, Fran en Eva fietsten apart. Elk hadden een andere fietsroute. Toch meermaals kwamen we elkaar eens tegen onderweg.
10/4/12: Het einde nadert, de laatste fietsdag, een 40 tal km tot in Santiago! Wisselende regendag aiaiaia
Rond 12u30 kwamen in Compostela op het plein! Amaaaaaaaaaai, wat een kathedraal! Om op het plein te geraken hadden we eerst nog een kwartier te fietsen: straatje in, straatje uit, we volgend de bordjes. Overal zag je terug mensen met een rugzak, wandelstokken en ook af en toe fietsers. Iedereen ging dezelfde richting uit ongeveer. Wat relaxten en bekwamen van onze einddoel op het plein met een laatste meeting met Fran en Eva. Daarna scheidden onze wegen…
We startten daarna met onze ‘to-do’lijstje. We vonden een rustige herberg. Onze fietsen terug naar de Nederlanden laten verzorgen was ook een missie. In Santiago zijn er massa’s organisaties die gespecialiseerd zijn in fietstransport en gauw was dit in orde. Een viering in de kathedraal behoorde er ook bij. De rumoerige kathedraal zal helemaal vol met pelgrims met rugzakken enzomeer.
We hadden zin om naar Finisterra te fietsen, ‘het einde van de wereld’ en tevens ‘het officiële einde van de Camino’, een 90km van Santiago. Uiteindelijk hebben we dit niet gedaan anderdaags. Regenregenregen de komende dagen gaf het weerbericht. We besloten om op het gemakje de volgende dag terug te liften naar België.
12/4/12: terugkeer naar België
In het verleden hadden we reeds gelift in Frankrijk, we wisten dat dit goed werkte. We hadden geen idee hoe het Spaanse liften zou vergaan. Spanjaarden hadden wat twijfels of het ging werken echter, dat het moeilijk zou zijn, dat velen ‘bang zijn van lifters’. We waren benieuwd of dit klopte…
Gepakt en gezakt, met ons geringste bagage (het meeste was op weg naar België met de fiets) vonden we een goede liftplaats. Redelijk snel werden we opgepikt en waren we vertrokken. Joehoew! Zo een 100 km verderop, in Lugo, lukte het precies niet meer goed.. Na driekwartier wachten, het was ondertussen 18u30, stonden we er nog met ons plaatje met vermelding waarheen we wilden: Proferrado, zo hondertwintig km verderop. We probeerden met een plaatsnaam een veertigtal km verderop. Geen reactie van mensen, niet zo heel druk ook. Onze Spaanse fietsvriend woonde daar maar we wilden niet toegeven te bellen het niet lukte toch. Plots riep Reseda: “Fran is daar , fran is daar”.”Waar, waar?” Wat waren we blij!! Wat een toeval!! Zo kwamen we die avond, 19u30 toch nog aan in de plaats waar we graag geëindigd hadden.
Dit was de moeilijkste liftstad in Spanje, de anderen gingen redelijk vlot en in 2,5 dagen waren we in Frankrijk. Soms meteen opgepikt, het langste een halfuur wachten. Frankrijk ging ook goed, maar kortere afstanden per auto maar nog kortere wachttijden voor een lift. De Fransen plaatsten ook ons telkens op een goede weg. Een plaats lukte ook niet goed… Dit was nabij Rouen. We wilden liften naar Abbenville, maar niemand ging er gewoon heen. We veranderden onze tactiek om de tussenstadje Neufchatel te nemen. Meteen opgepikt. Maar in Abbenville geraakten we niet. We werden dan opgepikt door een meisje die ons terug via Neufchatel een andere oprit wou plaatsen. Daar stonden we dan op een klein rond puntje… Niemand terug naar Abbenville. Plots een paardenhandelaar die stopte. Hij was op weg naar Boulogne. Was nog veel beter voor ons! We werden uitgenodigd in hun huis en zo hadden we een mooie warme gezellige avond als afsluiter. Morgen zouden we normaalgezien thuis aankomen, slechts 150 km vandaan…. We hadden niet gedacht die avond we uiteindelijk toch zo ver gingen geraken, terug 300km verderop. We liften een 3,5 dag in Frankrijk.
Enzo kwamen we de volgende dag, dinsdagmiddag omstreeks 13u30 goed en veilig aan thuis, nog een mini-sigthseeing in Ieper en een goeje Belgische friet sloten de leuke mooie fietsreis definitief af… De volgende ochtend was terug een tijd van afscheid nemen…. :s
Hebben we fietspech gehad?
Ja, in totaal 3X. Eind de eerste week had Reseda een lekke band de 1e minuut die dag op de fiets. Die werd vakkundig hersteld door haarzelf. Geen lekke banden niet meer!
Een week later was het mijn beurt.Namiddags, op een afgelegen stuk route, weinig verkeer.. Ik geraakte bijna niet meer vooruit, veel tegenstand. We dachten dat het de remmen waren, maar de remmen veranderen werkte niet. 6 a 7 mensen hebben gestopt: mannen van de vuilniskar tot oud mannetje van 70 jaar. Niemand vond het echte probleem, niemand kon het echt repareren. Ik kon toch terug een 20 km verder fietsen. Uiteindelijk hebben 2 dorpelingen het probleem gevonden bij hen thuis: de cassette van achterwiel was kapot... Ze maakten een afspraak bij de fietsmaker 10 km verderop voor de volgende ochtend. Eind goed al goed!
Pech nummer drie: 100 km vooraleer we in Santiago aankomen, de laatste lange fietsdag... Krakkrakkrak zegt Reseda's fiets. Owee, enkele spaken gebroken! Terug zo een afgelegen bosgebied we zaten. We namen de grotere wegen op zoek naar een fietsmaker, 20tal km verderop kwamen we netjes aan bij een fietsherstellertje.
Dit kan gebeuren hé, c'est la vie van fietsen é :D.
Ondertussen ben ik nog altijd in de Caminomood dwz weinig tijdsbesef. Lalalalaaaaaaa, gsm redelijk inactief ver uit de mind, horloge doet tmaar half,op het gemakjes bezig alles uit te laden en terug inpakken voor mijn volgende trip, naar Mongolië met de Transsiberische Express.. Chill chill….
Olééééééééééééééééééééééééééééé
Hopelijk wat kunnen meereizen in de Camino, was wel lang verslag zie ik. Tot een beetje later!
Oléééééééé
Ps: Meer foto’s volgen nog !! (zijn nog niet up to date)
-
24 April 2012 - 09:58
Wim:
heel leuk reisverslag isabelle
zo echt het gevoel gekregen hoe is het om zo'n fietstocht te ondernemen en hoe het is om overnachting te regelen alsook een lift terug
groetjes
wim -
24 April 2012 - 10:47
Sofie:
tof om te kunnen nalezen hoe je trip geweest is. T klinkt heel fijn en avonturlijk. Sjiek! -
24 April 2012 - 18:42
Kelly C.:
amai zeg. twas echt heel gezellig . krijg zo direct zin om je te vergezellen in je volgende fietstocht als dat mogelijk was;maar gaat jammer genoeg niet. Isabelle, ik raad je aan om een boek te schrijven met al je avonturen van je reizen. het leest heel vlot en maakt me ook nieuwschierig naar je reisverslag van de volgende trIp -
24 April 2012 - 19:11
Linda :
waw, het is jullie gelukt !
supertof om te lezen wat en hoe,.... je allemaal meegemaakt hebt, het is een avontuur!!!!!
Stel het wel op je tweede reis!
groetjes!!! -
25 April 2012 - 17:44
Heidi:
yes, you did it! hoewel ik eigenlijk niet anders verwachtte... mooie voetjes trouwens, origineel souvenir. verslag: pico bello (geraak ook al in de sfeer) straks weer weg, geniet nog even van ons klein belgenlandje en dito friet! hou ons zekerrrrrrrrrrrrrr op de hoogte voor de komende uitdaging. tot later en voorzichtig he.
greetz Heidi -
04 Mei 2012 - 18:03
May:
Goooooh Isabelle! ik ben blij dat je het er heelhuids vanaf hebt gebracht!! Echt goe gedaan meid! Kben trots op jou! maar ik mis je wel echt hard hoor! Dus maakt ma da je weer snel terug thuis bent ;) xoxoxoxo dikke knuffel!!!!
-
18 Mei 2012 - 11:09
Reseda:
Hoi Isabelle,
waar zit je nu?? volgens je planning zou je nu in Mongolië zitten en vrijwilligerswerk aan het doen zijn. Maar uit ervaring weet ik dat onze planningen nooit zo lopen als we gedacht hadden ;) ..hahahha...
Ben echt benieuwd hoe de Jakmelk smaakt, lol.
Waar zit je trouwens zo rond de datum van 10 augustus?
veel plezier nog en hoop snel te horen hoe de 3de klas transsiberie express is gegaan..
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley