Het project en verdere rondreis China
Blijf op de hoogte en volg Isabelle
20 September 2012 | Colombia, Bogota
Hoihoi iedereen!
Hier ben ik terug! Ondertussen ben ik vlotjes aangekomen in Colombia. Net een dagje hoofdstad achter de rug, en morgen vertrekken we richting het noorden.
Begin augustus startte ik mijn vrijwilligerswerk gedurende een periode van drie weken. Uiteindelijk gaf ik geen engelse les aan minderbedeelde kinderen, maar alles was reeds geregeld dat ik een school met autistische kindjes zou werken.
Ik kon kiezen, voormiddags of namiddags. Ik koos ervoor om voormiddags te werken. Dit was van 8u40 tot 11u30. Dit was best voldoende , merkte ik. De school bestond uit een 50tal kinderen van 3 t.e.m 8 jaar. Sommige kinderen waren ouder door tekort aan plaatsgebrek in andere scholen. De kindjes waren ook niet allemaal autistisch. Vele kindjes hadden een handicap met mentale achterstand of het downsyndroom. De school was verdeeld in verscheidene klasjes. Een muziekklas, een knutselklas, gymnastiekklas, enzovoort. Die klasjes bestonden uit ongeveer 3 tot 8 kleuters. Daarnaast was er ook individuele begeleiding betreffende het bevorderen van de communicatie. Mijn taak bestond uit het begeleiden van de kleuters en ouders in de gymnastiekklas. De les bestond uit een 35 tal minuten met telkens 3 a 4 kleuters met de ouder. Iedere ouder of een grootouder was dagelijks aanwezig om met hun kind de turnoefeningen te doen. Ze hadden elk een map met de verschillende oefeningen en moesten telkens evalueren of de oefening volbracht was of niet enzovoort. De ouders kenden de taken, iedere dag dezelfde oefeningen voor de kleuter.. Er was ook een leerkracht aanwezig die wat hielp waar nodig. Dit was ook mijn taak. Ik zag het vooral als het wat minder zwaar maken voor de ouders en een lachje op de kindjes gezicht te toveren. Basketbal in de ring gooien, trampoline, bal opvangen op de trampoline, pittenzakjes in de bak gooien enzovoort. Kindjes moesten presteren en vaak ging het wat harder aan toe. Ik was ook dan best vermoeid 's middags.
Twee weken verbleef ik in een gastgezin. Het gezin bestond uit de moeder met een 27-jarige zoon. Er was ook nog een meisje, de 21e jarige 'Molly' (vele Chinese studenten nemen een Engelse naam aan). Zij enkel sprak wat engels en de bedoeling was die wat up te daten. In het weekend organiseerden de familie een activiteit. De tweede week was ik enkel met de moeder aan het ontbijt en avondmaal. Best hilarisch, hele verhalen in Chinees vertelde ze, maar ik ... snapte de details niet. Ik snapte meestal wel waarover ze het had , maar dit was het dan. Leve mijn klein woordenboekje. En leve ook Google Translations.
De verplaatsing in Kunming gebeurde met de bus. Wonder boven wonder lukte dit allemaal van de tweede keer! Van mijn huis naar de ngo was een 20-30 minuten. Daarna nog een 5tal minuten stappen. Ik vond zelfs een kortere route dat niemand kende van de organisatie :D. 's Middags terug naar de bus op, terug een 20tal minuten naar de bureau van de vrijwilligersorganisatie. Daar ontmoette ik dan andere Westerse jongeren. Drie jongeren volgden er een zomercursus. 's Morgens volgden ze Chinese les en namiddags deden ze vrijwilligerswerk.
's Middags hield ik een korte rustpauze en dan meestal wat Kunming verkennen. Ik ontmoette er enkele dagen terug Jacqueline, ontmoette de Chineze student 'Ray' en er was ook Kayla, een Amerikaanse vrijwilligster , die net zoals ik hetzelde deed. Mijn namiddagen waren zo goed gevuld: Green Lake Park (een park in het centrum met groen en een meertje en met natuurlijk massa's mensen die wandelen, zitten, praten of dansen), Dragon Gate (zicht over Kunming en meer Dianchi), Vogelmarkt en Bloemenmarkt, zwemmen in FuxianLake (helderste
meer, 1 op na grootste in Yunnanprovincie) enzovoort.
En avonds , terug een half uurtje op de bus, keerde ik terug naar mijn gastgezin voor het dinner en de dodo. Een rustige buurt in een appartement op gelijkvloers. Ontbijt, middagmaal en avondmaal natuurlijk helemaal anders dan bij ons. Veel rijst, noodels en groenten. En ook vaak wel spicy, maar als je vraagt geen spicy of een beetje, houden ze er meestal wel rekening mee. De maaltijden bestonden ook vaak uit verschillende schalen met verscheidene groenten en vlees (koe, kip of varken). Iedereen neemt met de chopsticks wat hij wenst. Eendenbloed, oor van een zwijn, en allerlei soorten ingewanden behoorden soms wel eens tot mijn maaltijd. Een westerse maaltijd smaakte me altijd wel het best ;P.
Mijn laatste week verbleef ik een hostel. Het allerallerbeste hostel. Overal relaxzetels, een terras, groen en... een pingpongtafel! Een heel ander leven terug! Op een avond wouden we enkelen van het hostel naar een bar gaan en een biertje drinken... Die avond draaide helemaal anders uit... Ik was best een beetje gewend geworden aan de foto's, monden die openvielen als je voorbijkwam, mensen die tegen een boom net niet rijden door te zien enzovoort... Maar die avond... was terug iets anders... Snel vonden we 'iets'. Het was geen bar, er was geen gewone pub of zo, maar waren zowat al flatchy dancings. Nou, kunnen we eventjes gaan zien. Een fles biertje kostte er 50 yuan (ongeveer 5 euro). Dit was best superduur. Voor die prijs heb je al een maaltijd en een bed normaalgezien. Normaal kost een biertje in de winkel ongeveer 50 cent (5yuan). We besloten om een te drinken toch. Gauw kreeg ik verscheidene rozen plechtig overhandigd. Ik dacht eerst dat ze die wilden me verkopen, maar twas gewoon een gift. En tien minuten later stonden we temidden van een groep Chineze studenten die heftig feest vierden. Daar begonnen de foto's terug. En traktatie hier en traktatie daar. 'Ganbei'! Bier in een klein glasje en die tesaam in een keer uitdrinken dan. Niet zo heel erg, het bieralcohol is veel minder dan bij ons. Zo doen ze dit in China telkens. Jongeren kwamen naar je toe en deden 'Ganbei' met je. Wat waren ze zo gelukkig ! Zo was dit de ganse avond. Het was dan ook in de hele vroege uurtjes dat we naar het hostel terugkeerden. Peter,de engelse jongen die een jaar in China werkte, snapte helemaal niets van dat dit zo uitbundig was. Het was ook de nacht van Valentijn toen, de 23e augustus, was dit de reden?
Enkele dagen later zat mijn Kunmingtijd erop en besloot verder te reizen. Ik had er de 24-jarige Chinees Zhao Fie alias DK onder andere ook ontmoet in het hostel. Hij had zijn baan opgegeven en had reeds een viertal maand gereisd ook. We hadden dezelfde reisbestemming. Zo werd hij mijn vaste reispartner gedurende drie weken tot op de luchthaven in Guangzhou.( Een kleine primeur ook: in het hostel de allereerste belg onmoet: de 21jarige Waalse Jeanney.)
Dinsdag 27 augustus. Byebye Kunming, tijd terug voor actie! Al liftend vertrokken we naar Puzhehei, een 200 km verderop. We kwamen er de volgende dag aan. Het liften gebeurt best vlot, maar telkens kleine afstanden. Geen ritten meer van 7uur, maar meerdere kortere ritten. Puzhehei was niet zo gekend echt. Niemand begreep echt waar ik na Kunming heen ging. Het probleem was niet mijn Chineze uitspraak maar zelfs als ik de naam toonde op papier, deed bij weinig mensen een belletje rinkelen. Puzhehei had ik per abuis op het internet tegengekomen. Puzhehei... karstebergen omgeven door rivieren en groen, normaal in de zomer roze lotusbloemen maar net een drietaldagen ervoor waren ze afgevallen maar verder de fantastische weerspiegelingen, weinig toeristen werd dit een vredige rustige mooie eerste bestemming. De lokale bewoners droegen veelal hun tradiononele kleurrijke kledij. Ze behoorden tot de Miao. In Yunnan zijn er vele etnische minderheden, en de Miao mensen zijn er een van. Avonds was er ook een dansfestijn van de lokale bewoners.
De dag erop begonnen we aan de echte verkenning. Relaxen, wandelen op het gemak. Het was zonnig en best heet. Heel anders dan in Kunming. In Kunming was het nooit echt heet en nooit echt heel warm. Velen houden van Kunming vanwege het klimaat, de 'Spring'city. Voor mij was het de eerste keer , op Beijing na in China, dat het zo heet was. Het zou nog heter worden wist ik. Tijd om naar het guesthouse terug te keren en doucheke te nemen. Maar we kwamen er niet meteen aan... We werden aangesproken door een Chinese man met een heus fototoestel. Of we niet mee wilden gaan met hun bus naar een dorp in de buurt. Hij toonde daarop zijn journalistenkaart. Njah... dacht ik... Hier gaan we terug..? We hadden niets te verliezen op zich en waren best wel benieuwd..
In een bus met blijkbaar nog acht andere fotografen (slik) reden we naar een dorpje een vijftientalminuten verderop. Gauw werd duidelijk van de reden... Ik diende als deel van hun werk. Ze maakten fotoreportages voor een reismagazine en ik zou blijkbaar deel uitmaken van dit proces. Hier poseren, daar poseren, camera vasthouden en doen alsof ik foto, met lokale kindjes enzovoort... Verscheidene camera's op mij telkens gericht... Jeemie, dit was ik echt helemaal niet gewoon! Dit was voor een viertal uur en beiden opgelucht dat het voorbij was. Best vermoeiend al die camera' s en die poses, maar terug een 'speciale' ervaring. De leider had ondertussen een voor ons grappige vraag gesteld: of ik niet voor zijn internationaal bedrijf wou werken? DK antwoordde beleefdjes dat dit niet echt mogelijk was. De jongen had ik ondertussen benoemd als manager en translator van dienst en deed dit heel voortreffend :D.
De volgende dag terug aan het liften! Op richting Bama, een dorp gekend wegens de heel oude mensen die er wonen, de oudste van gans China. De reden zou zijn het drinkbaar water afkomstig van de bergen dat heel gezond zou zijn.
We geraakten minder ver dan we hoopten. De grootste reden is dat we altijd veel te laat vertrekken, en die dag.. belanden we op een opritje waar geen verkeer was. We besloten om te stappen. Uiteindelijk hebben we dan 10 km gewandeld op de pechstrook eer we een lift hadden. Het is in China heel normaal te wandelen op de snelweg. Het is niet verboden en lokale mensen wandelen er ook. Uiteindelijk stopte er toch een auto. Joepiiii! De chauffeurs waren bussinessmannen, maar een ervan had vroeger ook gelift. Ze boden ons in Funing een driesterrenhotel en een diner aan. Zomaar deze keer ;).
De stad leek wel gezellig met een gezellig zwoel jungleklimaatje. De mensen waren er ook superaardig en open. We kregen een lift van een truck richting een brug.. Als we die brug beklommen waren we op de snelweg en moesten we zo geen 30 km verderrijden. Okido, laten we dit doen! Het was een peulschilletje, er liep een aarden baantje richting erheen. We waren niet de eersten die dit deden! Daar stonden we dan terug, op de snelweg! Na een half uurtje hadden we een rit van 3tal uur. We kwamen aan in Baise, een supergrote stad. Terug een heel aangename stad. Alles en de mensen terug veel zuiderser van mentaliteit. Het enige probleem... we geraakten er maar niet uit weg. De weg richting Bama bestond uit een drievakkenbaan dwz massa' s verkeer. Uit ervaring zijn dit de moeilijkste plaatsen. We wandelden uiteindelijk een 15tal kilometer, maar die lange drukke weg die bleef maar duren. Na drietal uur, besloten we een stadsbusje te nemen, het was immers al 18u, we moesten iets doen. En nog een stadsbusje en dan een rechtstreekse bus naar Bama. Het was omstreeks 21u toen we aankwamen in Bama. De volgende ochtend namen we een busje via een pittoreske omgeving naar het dorp zelf. Een groene riviermonding verwelkomde ons. Een wandeling in de prachtige omgeving en een zwempartij in het 'gezonde' water maakte de dag compleet.
Die zwoele provincie heette de Guanxi-provincie, niet zo heel ver vandaan van Vietnam. Hier was het ook dat de zware aardbeving anderhalve week plaatsgevond. Toen we dit hoorden waren we best wel eventjes in chocq, want toen deze natuurramp gebeurde waren we net vier dagen voordien geweest.. Het is ook een van de armste provincies van het land en we werden reeds verwittigd dat daardoor het liften moeilijker zou lukken. De volgende dag... hadden we gauw goede liften toch, maar telkens waren de Chinezen die stopten op doorreis en telken in zwarte grote chique wagens. Na een poosje wisten we het, ja, die zal stoppen wellicht! We kwamen zo vlotjes aan in Lanzhou, een supergrote stad terug. Een overnachting versieren lukte niet echt. Zelfs niet door DK. Verboden voor vreemdelingen.. zelfs met mijn paspoort. We besloten dan maar om de trein te nemen naar Guilin, een toeristenstad. Een paar uur later, middernacht, kwamen we er aan.
Heel laat vaneigens schoten we in actie. We spraken namiddags van fietsen in Guilin, tot over fietsen naar de rijstterassen en tenslotte kwamen we uit bij.. fietsen naar Guangzhou :D. We kochten elk een tweedehandsfiets op de zwarte markt en 14kg bagage werd opgestuurd naar Guangzhou. Ik had niet veel bagage nodig. Enkel paar shortjes en tshirtjes en wat toiletgerief. Altijd heet en zonnig!
Ochtends voegde een Deense jongen Anders ons ook bij. Een klein misverstandje was er gebeurd. Hij had een blitsroze damesfiets meteen gekocht want hij dacht 17 km te fietsen naar de rijstterrassen. De rit was uiteindelijk 75 km over heuvelachtige wegen. We slaagden er in om dit in 8uur te doen en kwamen in het donker ( rond 19 is het reeds donker) aan nabij de Dragons Backbone Terrassen. Vaneigens hilarisch dit alles! De een met coole bike, de andere had helaas knieproblemen. Supertevreden we aangekomen waren... eindelijk :D!
De volgende dag bezochten we de populaire rijstterrassen. Wandelen, rusten, genieten. Het was terug echt de moeite. Dezelfde dag keerden we terug naar Guilin, maar deze keer namen we de bus ;D.
Hier begon de ' serieuze´ fietstocht dan. Met ons 3en naar Yangshuo, een 60tal km verder, een andere populaire plaats. De toch duurde terug veel langer dan gedacht, de knie... En we slaagden er terug in om midden in de nacht er aan te komen. Het heeft best veel voordelen in de donkerte en nachts te fietsen. Weinig verkeer en minder heet!
Nadat we de volgende dag de omgeving verkend hadden, hoge karstebergen met rivier en platteland te fiets, verlieten Anders en ik definitief de stad. Op naar Fengkai waar we DK dan terug zouden ontmoeten! De jongen nam enkele dagen rust voor zijn knie. Anders had zijn blitse fiets verkocht en leende DK's zijn fiets. Het deed best wel raar. Ik was reeds twee weken op stap met DK, de Chinese jongen. Hij regelde de restaurants, de hotels en ik moest enkel ja of nee antwoorden. Best handig. Nu stonden twee Chineze leken tesaam alleen ervoor, zonder een gids. Natuurlijk slaagden we erin ook te overleven! Met handengebaar en tekeningetjes slaagden we telkens in een overnachtingsplaats te vinden en een goed menu. We fietsen via een plattelandsroute, waar geen toeristen of engels gesproken wordt. We zagen veel armoede en hardwerkende Chinezen op het land. Nieuwsgierigheid terug heel aanwezig! ´´hello, hello, hello´´. Telkens werd er hello geroepen vanop de motofiets of vanuit een huis. De tweede nacht was in Wushui, een klein stadje. We vonden een overnachtigsplaats en dit... helemaal niet onopgemerkt.. Voor ik het opmerkte stonden er 5tal kinderen ons nieuwsgierig aan te kijken vanuit het deurportier. 10 minuten later reeds tiental kinderen,.,, Uiteindelijk telde ik 32 kinderen om ons heen! Een maaltijd nuttigen was hetzelfde, iedereen volgde ons. En daar zaten we dan aan een tafeltje te eten, omringd door 32paar starende kinderogen die naar je schreeuwden en wat willen vertellen. Rustige avond was iets anders ;).
Anderdaags werd dit systeem van ¨´achtervolging´´zowat aangehouden, deze keer in de winkeltjes. Een fles water kopen, een banaan... werd terug heel nauwkeurig opgevolgd door de lokale inwoners :D. Het viel ons op dat de mensen supereerlijk waren. In toeristische plaatsen vragen ze vaak meer qua prijs. Maar daar helemaal niet, integendeel. Soms wouden ze geen geld aanvaarden of gaven ze een ´Korting¨¨ wat voor hen op zich een hele grote waarde was. Gastvrij ook, we werden ook onderweg es uitgenodigd om een fris watertje en maaltijd te nuttigen in een klein hutje.
Die avond gebeurde de fietswissel. DK voelde zich sterk genoeg terug te fietsen. Een vlotte tocht naast een mooie rivier en avonds kwamen we aan in Zhaoqing, supergrote stad terug aan. We hadden ontmoeting met zijn werkvrienden en logeerden er. Avonds een heerlijke barbeque met het typische ´ganbei´bier. Tijdens de fietstocht at ik helemaal anders dan gewoonlijk, Normaalgezien hou ik vooral van pasta en een goeie baguette met kaas tijdens fietsvakanties, maar met dit kon natuurlijk niet echt hier. We bemerkten dat een MacDonald, een KFC, een MKC of een ander fastfoodvariant ons heel deugd deed en delicieus was. Dagelijk aten we wel zoiet, en in Belgie hou ik er niet zo van :D. We namen die avond ook definitief hier afscheid van Anders.
De twee dagen erop verliep de toch iet minder avontuurlijk, die liep gewoon naast een grote drukke weg, maar voelden ons een beetje als vogels, we vlogen vooruit, de wind zat goed en altijd maar rechtdoor! Zo kwamen we aan in Guangzhou.. Een stad met 20miljoen mensen, de grootste luchthaven van China, de businesstad bij uitstek. En het definitieve einde van de achtdagenfietstrip. Een kleine 800km hadden we getrappeld. DK besloot er naar de kapper te gaan. Ik had stilletjes die wens ook, het was reeds immers van voor de compostalafietsreis dat er haarcut gebeurd was. En toen ik hoorde dat hij ging, trippelde ik gauw mee. Nog even genieten van de tolkdiensten! De haarwassing gebeurde al liggend met een mini-hoofdmassage gedurende een 15tal minuten, zo relaxt! Mmm, ik viel bijna in slaap. Het mocht gerust nog langer duren! In grotere kapsalons gebeurt de uitgebreide haarwassing wel een uur hoorde ik daarna. Ik kwam naar buiten met zowat een chinees kapsel. Ze hadden vanvoor oa een grappige krul gebrusht. Gelukkig is die natuurlijk verdwenen :P.
We logeerden bij zijn vrienden en ik maakte mijn backpack klaar... Klaar om China te verlaten... Een laatste keer de enige echte bbq en dit was het dan... Het deed best raar om China te verlaten, 2,5 maand, dubbel gevoel een beetje. Maar ik zag er ook super naar uit om Colombia te ontdekken!
Ik had een vlotte maar natuurlijk een beetje vermoeiende vliegtuigreis naar Colombia. Maar alles verliep zoals plan. Mijn valiezen altijd netjes ontvangen en de tijdschema' s waren ook ok. Op de laatste vliegtuigrit, van Madrid naar Bogota, was ik op de een na, de enigste Westerse persoon. Blijkbaar bleek het toeval, want naast mij zat een andere Westerse meisje. De Israelische Haddis is momenteel mijn reisgezel ook. Morgen ontmoet ik ook Reseda (de vriendin vanuit mijn Compostelafietsreis) en samen zullen we een weekje samenreizen.
Byebye Crazy China... I like Asia! Op naar nieuw Zuid-Amerikaans avontuur! Olleee olaaaaa!
Hier ben ik terug! Ondertussen ben ik vlotjes aangekomen in Colombia. Net een dagje hoofdstad achter de rug, en morgen vertrekken we richting het noorden.
Begin augustus startte ik mijn vrijwilligerswerk gedurende een periode van drie weken. Uiteindelijk gaf ik geen engelse les aan minderbedeelde kinderen, maar alles was reeds geregeld dat ik een school met autistische kindjes zou werken.
Ik kon kiezen, voormiddags of namiddags. Ik koos ervoor om voormiddags te werken. Dit was van 8u40 tot 11u30. Dit was best voldoende , merkte ik. De school bestond uit een 50tal kinderen van 3 t.e.m 8 jaar. Sommige kinderen waren ouder door tekort aan plaatsgebrek in andere scholen. De kindjes waren ook niet allemaal autistisch. Vele kindjes hadden een handicap met mentale achterstand of het downsyndroom. De school was verdeeld in verscheidene klasjes. Een muziekklas, een knutselklas, gymnastiekklas, enzovoort. Die klasjes bestonden uit ongeveer 3 tot 8 kleuters. Daarnaast was er ook individuele begeleiding betreffende het bevorderen van de communicatie. Mijn taak bestond uit het begeleiden van de kleuters en ouders in de gymnastiekklas. De les bestond uit een 35 tal minuten met telkens 3 a 4 kleuters met de ouder. Iedere ouder of een grootouder was dagelijks aanwezig om met hun kind de turnoefeningen te doen. Ze hadden elk een map met de verschillende oefeningen en moesten telkens evalueren of de oefening volbracht was of niet enzovoort. De ouders kenden de taken, iedere dag dezelfde oefeningen voor de kleuter.. Er was ook een leerkracht aanwezig die wat hielp waar nodig. Dit was ook mijn taak. Ik zag het vooral als het wat minder zwaar maken voor de ouders en een lachje op de kindjes gezicht te toveren. Basketbal in de ring gooien, trampoline, bal opvangen op de trampoline, pittenzakjes in de bak gooien enzovoort. Kindjes moesten presteren en vaak ging het wat harder aan toe. Ik was ook dan best vermoeid 's middags.
Twee weken verbleef ik in een gastgezin. Het gezin bestond uit de moeder met een 27-jarige zoon. Er was ook nog een meisje, de 21e jarige 'Molly' (vele Chinese studenten nemen een Engelse naam aan). Zij enkel sprak wat engels en de bedoeling was die wat up te daten. In het weekend organiseerden de familie een activiteit. De tweede week was ik enkel met de moeder aan het ontbijt en avondmaal. Best hilarisch, hele verhalen in Chinees vertelde ze, maar ik ... snapte de details niet. Ik snapte meestal wel waarover ze het had , maar dit was het dan. Leve mijn klein woordenboekje. En leve ook Google Translations.
De verplaatsing in Kunming gebeurde met de bus. Wonder boven wonder lukte dit allemaal van de tweede keer! Van mijn huis naar de ngo was een 20-30 minuten. Daarna nog een 5tal minuten stappen. Ik vond zelfs een kortere route dat niemand kende van de organisatie :D. 's Middags terug naar de bus op, terug een 20tal minuten naar de bureau van de vrijwilligersorganisatie. Daar ontmoette ik dan andere Westerse jongeren. Drie jongeren volgden er een zomercursus. 's Morgens volgden ze Chinese les en namiddags deden ze vrijwilligerswerk.
's Middags hield ik een korte rustpauze en dan meestal wat Kunming verkennen. Ik ontmoette er enkele dagen terug Jacqueline, ontmoette de Chineze student 'Ray' en er was ook Kayla, een Amerikaanse vrijwilligster , die net zoals ik hetzelde deed. Mijn namiddagen waren zo goed gevuld: Green Lake Park (een park in het centrum met groen en een meertje en met natuurlijk massa's mensen die wandelen, zitten, praten of dansen), Dragon Gate (zicht over Kunming en meer Dianchi), Vogelmarkt en Bloemenmarkt, zwemmen in FuxianLake (helderste
meer, 1 op na grootste in Yunnanprovincie) enzovoort.
En avonds , terug een half uurtje op de bus, keerde ik terug naar mijn gastgezin voor het dinner en de dodo. Een rustige buurt in een appartement op gelijkvloers. Ontbijt, middagmaal en avondmaal natuurlijk helemaal anders dan bij ons. Veel rijst, noodels en groenten. En ook vaak wel spicy, maar als je vraagt geen spicy of een beetje, houden ze er meestal wel rekening mee. De maaltijden bestonden ook vaak uit verschillende schalen met verscheidene groenten en vlees (koe, kip of varken). Iedereen neemt met de chopsticks wat hij wenst. Eendenbloed, oor van een zwijn, en allerlei soorten ingewanden behoorden soms wel eens tot mijn maaltijd. Een westerse maaltijd smaakte me altijd wel het best ;P.
Mijn laatste week verbleef ik een hostel. Het allerallerbeste hostel. Overal relaxzetels, een terras, groen en... een pingpongtafel! Een heel ander leven terug! Op een avond wouden we enkelen van het hostel naar een bar gaan en een biertje drinken... Die avond draaide helemaal anders uit... Ik was best een beetje gewend geworden aan de foto's, monden die openvielen als je voorbijkwam, mensen die tegen een boom net niet rijden door te zien enzovoort... Maar die avond... was terug iets anders... Snel vonden we 'iets'. Het was geen bar, er was geen gewone pub of zo, maar waren zowat al flatchy dancings. Nou, kunnen we eventjes gaan zien. Een fles biertje kostte er 50 yuan (ongeveer 5 euro). Dit was best superduur. Voor die prijs heb je al een maaltijd en een bed normaalgezien. Normaal kost een biertje in de winkel ongeveer 50 cent (5yuan). We besloten om een te drinken toch. Gauw kreeg ik verscheidene rozen plechtig overhandigd. Ik dacht eerst dat ze die wilden me verkopen, maar twas gewoon een gift. En tien minuten later stonden we temidden van een groep Chineze studenten die heftig feest vierden. Daar begonnen de foto's terug. En traktatie hier en traktatie daar. 'Ganbei'! Bier in een klein glasje en die tesaam in een keer uitdrinken dan. Niet zo heel erg, het bieralcohol is veel minder dan bij ons. Zo doen ze dit in China telkens. Jongeren kwamen naar je toe en deden 'Ganbei' met je. Wat waren ze zo gelukkig ! Zo was dit de ganse avond. Het was dan ook in de hele vroege uurtjes dat we naar het hostel terugkeerden. Peter,de engelse jongen die een jaar in China werkte, snapte helemaal niets van dat dit zo uitbundig was. Het was ook de nacht van Valentijn toen, de 23e augustus, was dit de reden?
Enkele dagen later zat mijn Kunmingtijd erop en besloot verder te reizen. Ik had er de 24-jarige Chinees Zhao Fie alias DK onder andere ook ontmoet in het hostel. Hij had zijn baan opgegeven en had reeds een viertal maand gereisd ook. We hadden dezelfde reisbestemming. Zo werd hij mijn vaste reispartner gedurende drie weken tot op de luchthaven in Guangzhou.( Een kleine primeur ook: in het hostel de allereerste belg onmoet: de 21jarige Waalse Jeanney.)
Dinsdag 27 augustus. Byebye Kunming, tijd terug voor actie! Al liftend vertrokken we naar Puzhehei, een 200 km verderop. We kwamen er de volgende dag aan. Het liften gebeurt best vlot, maar telkens kleine afstanden. Geen ritten meer van 7uur, maar meerdere kortere ritten. Puzhehei was niet zo gekend echt. Niemand begreep echt waar ik na Kunming heen ging. Het probleem was niet mijn Chineze uitspraak maar zelfs als ik de naam toonde op papier, deed bij weinig mensen een belletje rinkelen. Puzhehei had ik per abuis op het internet tegengekomen. Puzhehei... karstebergen omgeven door rivieren en groen, normaal in de zomer roze lotusbloemen maar net een drietaldagen ervoor waren ze afgevallen maar verder de fantastische weerspiegelingen, weinig toeristen werd dit een vredige rustige mooie eerste bestemming. De lokale bewoners droegen veelal hun tradiononele kleurrijke kledij. Ze behoorden tot de Miao. In Yunnan zijn er vele etnische minderheden, en de Miao mensen zijn er een van. Avonds was er ook een dansfestijn van de lokale bewoners.
De dag erop begonnen we aan de echte verkenning. Relaxen, wandelen op het gemak. Het was zonnig en best heet. Heel anders dan in Kunming. In Kunming was het nooit echt heet en nooit echt heel warm. Velen houden van Kunming vanwege het klimaat, de 'Spring'city. Voor mij was het de eerste keer , op Beijing na in China, dat het zo heet was. Het zou nog heter worden wist ik. Tijd om naar het guesthouse terug te keren en doucheke te nemen. Maar we kwamen er niet meteen aan... We werden aangesproken door een Chinese man met een heus fototoestel. Of we niet mee wilden gaan met hun bus naar een dorp in de buurt. Hij toonde daarop zijn journalistenkaart. Njah... dacht ik... Hier gaan we terug..? We hadden niets te verliezen op zich en waren best wel benieuwd..
In een bus met blijkbaar nog acht andere fotografen (slik) reden we naar een dorpje een vijftientalminuten verderop. Gauw werd duidelijk van de reden... Ik diende als deel van hun werk. Ze maakten fotoreportages voor een reismagazine en ik zou blijkbaar deel uitmaken van dit proces. Hier poseren, daar poseren, camera vasthouden en doen alsof ik foto, met lokale kindjes enzovoort... Verscheidene camera's op mij telkens gericht... Jeemie, dit was ik echt helemaal niet gewoon! Dit was voor een viertal uur en beiden opgelucht dat het voorbij was. Best vermoeiend al die camera' s en die poses, maar terug een 'speciale' ervaring. De leider had ondertussen een voor ons grappige vraag gesteld: of ik niet voor zijn internationaal bedrijf wou werken? DK antwoordde beleefdjes dat dit niet echt mogelijk was. De jongen had ik ondertussen benoemd als manager en translator van dienst en deed dit heel voortreffend :D.
De volgende dag terug aan het liften! Op richting Bama, een dorp gekend wegens de heel oude mensen die er wonen, de oudste van gans China. De reden zou zijn het drinkbaar water afkomstig van de bergen dat heel gezond zou zijn.
We geraakten minder ver dan we hoopten. De grootste reden is dat we altijd veel te laat vertrekken, en die dag.. belanden we op een opritje waar geen verkeer was. We besloten om te stappen. Uiteindelijk hebben we dan 10 km gewandeld op de pechstrook eer we een lift hadden. Het is in China heel normaal te wandelen op de snelweg. Het is niet verboden en lokale mensen wandelen er ook. Uiteindelijk stopte er toch een auto. Joepiiii! De chauffeurs waren bussinessmannen, maar een ervan had vroeger ook gelift. Ze boden ons in Funing een driesterrenhotel en een diner aan. Zomaar deze keer ;).
De stad leek wel gezellig met een gezellig zwoel jungleklimaatje. De mensen waren er ook superaardig en open. We kregen een lift van een truck richting een brug.. Als we die brug beklommen waren we op de snelweg en moesten we zo geen 30 km verderrijden. Okido, laten we dit doen! Het was een peulschilletje, er liep een aarden baantje richting erheen. We waren niet de eersten die dit deden! Daar stonden we dan terug, op de snelweg! Na een half uurtje hadden we een rit van 3tal uur. We kwamen aan in Baise, een supergrote stad. Terug een heel aangename stad. Alles en de mensen terug veel zuiderser van mentaliteit. Het enige probleem... we geraakten er maar niet uit weg. De weg richting Bama bestond uit een drievakkenbaan dwz massa' s verkeer. Uit ervaring zijn dit de moeilijkste plaatsen. We wandelden uiteindelijk een 15tal kilometer, maar die lange drukke weg die bleef maar duren. Na drietal uur, besloten we een stadsbusje te nemen, het was immers al 18u, we moesten iets doen. En nog een stadsbusje en dan een rechtstreekse bus naar Bama. Het was omstreeks 21u toen we aankwamen in Bama. De volgende ochtend namen we een busje via een pittoreske omgeving naar het dorp zelf. Een groene riviermonding verwelkomde ons. Een wandeling in de prachtige omgeving en een zwempartij in het 'gezonde' water maakte de dag compleet.
Die zwoele provincie heette de Guanxi-provincie, niet zo heel ver vandaan van Vietnam. Hier was het ook dat de zware aardbeving anderhalve week plaatsgevond. Toen we dit hoorden waren we best wel eventjes in chocq, want toen deze natuurramp gebeurde waren we net vier dagen voordien geweest.. Het is ook een van de armste provincies van het land en we werden reeds verwittigd dat daardoor het liften moeilijker zou lukken. De volgende dag... hadden we gauw goede liften toch, maar telkens waren de Chinezen die stopten op doorreis en telken in zwarte grote chique wagens. Na een poosje wisten we het, ja, die zal stoppen wellicht! We kwamen zo vlotjes aan in Lanzhou, een supergrote stad terug. Een overnachting versieren lukte niet echt. Zelfs niet door DK. Verboden voor vreemdelingen.. zelfs met mijn paspoort. We besloten dan maar om de trein te nemen naar Guilin, een toeristenstad. Een paar uur later, middernacht, kwamen we er aan.
Heel laat vaneigens schoten we in actie. We spraken namiddags van fietsen in Guilin, tot over fietsen naar de rijstterassen en tenslotte kwamen we uit bij.. fietsen naar Guangzhou :D. We kochten elk een tweedehandsfiets op de zwarte markt en 14kg bagage werd opgestuurd naar Guangzhou. Ik had niet veel bagage nodig. Enkel paar shortjes en tshirtjes en wat toiletgerief. Altijd heet en zonnig!
Ochtends voegde een Deense jongen Anders ons ook bij. Een klein misverstandje was er gebeurd. Hij had een blitsroze damesfiets meteen gekocht want hij dacht 17 km te fietsen naar de rijstterrassen. De rit was uiteindelijk 75 km over heuvelachtige wegen. We slaagden er in om dit in 8uur te doen en kwamen in het donker ( rond 19 is het reeds donker) aan nabij de Dragons Backbone Terrassen. Vaneigens hilarisch dit alles! De een met coole bike, de andere had helaas knieproblemen. Supertevreden we aangekomen waren... eindelijk :D!
De volgende dag bezochten we de populaire rijstterrassen. Wandelen, rusten, genieten. Het was terug echt de moeite. Dezelfde dag keerden we terug naar Guilin, maar deze keer namen we de bus ;D.
Hier begon de ' serieuze´ fietstocht dan. Met ons 3en naar Yangshuo, een 60tal km verder, een andere populaire plaats. De toch duurde terug veel langer dan gedacht, de knie... En we slaagden er terug in om midden in de nacht er aan te komen. Het heeft best veel voordelen in de donkerte en nachts te fietsen. Weinig verkeer en minder heet!
Nadat we de volgende dag de omgeving verkend hadden, hoge karstebergen met rivier en platteland te fiets, verlieten Anders en ik definitief de stad. Op naar Fengkai waar we DK dan terug zouden ontmoeten! De jongen nam enkele dagen rust voor zijn knie. Anders had zijn blitse fiets verkocht en leende DK's zijn fiets. Het deed best wel raar. Ik was reeds twee weken op stap met DK, de Chinese jongen. Hij regelde de restaurants, de hotels en ik moest enkel ja of nee antwoorden. Best handig. Nu stonden twee Chineze leken tesaam alleen ervoor, zonder een gids. Natuurlijk slaagden we erin ook te overleven! Met handengebaar en tekeningetjes slaagden we telkens in een overnachtingsplaats te vinden en een goed menu. We fietsen via een plattelandsroute, waar geen toeristen of engels gesproken wordt. We zagen veel armoede en hardwerkende Chinezen op het land. Nieuwsgierigheid terug heel aanwezig! ´´hello, hello, hello´´. Telkens werd er hello geroepen vanop de motofiets of vanuit een huis. De tweede nacht was in Wushui, een klein stadje. We vonden een overnachtigsplaats en dit... helemaal niet onopgemerkt.. Voor ik het opmerkte stonden er 5tal kinderen ons nieuwsgierig aan te kijken vanuit het deurportier. 10 minuten later reeds tiental kinderen,.,, Uiteindelijk telde ik 32 kinderen om ons heen! Een maaltijd nuttigen was hetzelfde, iedereen volgde ons. En daar zaten we dan aan een tafeltje te eten, omringd door 32paar starende kinderogen die naar je schreeuwden en wat willen vertellen. Rustige avond was iets anders ;).
Anderdaags werd dit systeem van ¨´achtervolging´´zowat aangehouden, deze keer in de winkeltjes. Een fles water kopen, een banaan... werd terug heel nauwkeurig opgevolgd door de lokale inwoners :D. Het viel ons op dat de mensen supereerlijk waren. In toeristische plaatsen vragen ze vaak meer qua prijs. Maar daar helemaal niet, integendeel. Soms wouden ze geen geld aanvaarden of gaven ze een ´Korting¨¨ wat voor hen op zich een hele grote waarde was. Gastvrij ook, we werden ook onderweg es uitgenodigd om een fris watertje en maaltijd te nuttigen in een klein hutje.
Die avond gebeurde de fietswissel. DK voelde zich sterk genoeg terug te fietsen. Een vlotte tocht naast een mooie rivier en avonds kwamen we aan in Zhaoqing, supergrote stad terug aan. We hadden ontmoeting met zijn werkvrienden en logeerden er. Avonds een heerlijke barbeque met het typische ´ganbei´bier. Tijdens de fietstocht at ik helemaal anders dan gewoonlijk, Normaalgezien hou ik vooral van pasta en een goeie baguette met kaas tijdens fietsvakanties, maar met dit kon natuurlijk niet echt hier. We bemerkten dat een MacDonald, een KFC, een MKC of een ander fastfoodvariant ons heel deugd deed en delicieus was. Dagelijk aten we wel zoiet, en in Belgie hou ik er niet zo van :D. We namen die avond ook definitief hier afscheid van Anders.
De twee dagen erop verliep de toch iet minder avontuurlijk, die liep gewoon naast een grote drukke weg, maar voelden ons een beetje als vogels, we vlogen vooruit, de wind zat goed en altijd maar rechtdoor! Zo kwamen we aan in Guangzhou.. Een stad met 20miljoen mensen, de grootste luchthaven van China, de businesstad bij uitstek. En het definitieve einde van de achtdagenfietstrip. Een kleine 800km hadden we getrappeld. DK besloot er naar de kapper te gaan. Ik had stilletjes die wens ook, het was reeds immers van voor de compostalafietsreis dat er haarcut gebeurd was. En toen ik hoorde dat hij ging, trippelde ik gauw mee. Nog even genieten van de tolkdiensten! De haarwassing gebeurde al liggend met een mini-hoofdmassage gedurende een 15tal minuten, zo relaxt! Mmm, ik viel bijna in slaap. Het mocht gerust nog langer duren! In grotere kapsalons gebeurt de uitgebreide haarwassing wel een uur hoorde ik daarna. Ik kwam naar buiten met zowat een chinees kapsel. Ze hadden vanvoor oa een grappige krul gebrusht. Gelukkig is die natuurlijk verdwenen :P.
We logeerden bij zijn vrienden en ik maakte mijn backpack klaar... Klaar om China te verlaten... Een laatste keer de enige echte bbq en dit was het dan... Het deed best raar om China te verlaten, 2,5 maand, dubbel gevoel een beetje. Maar ik zag er ook super naar uit om Colombia te ontdekken!
Ik had een vlotte maar natuurlijk een beetje vermoeiende vliegtuigreis naar Colombia. Maar alles verliep zoals plan. Mijn valiezen altijd netjes ontvangen en de tijdschema' s waren ook ok. Op de laatste vliegtuigrit, van Madrid naar Bogota, was ik op de een na, de enigste Westerse persoon. Blijkbaar bleek het toeval, want naast mij zat een andere Westerse meisje. De Israelische Haddis is momenteel mijn reisgezel ook. Morgen ontmoet ik ook Reseda (de vriendin vanuit mijn Compostelafietsreis) en samen zullen we een weekje samenreizen.
Byebye Crazy China... I like Asia! Op naar nieuw Zuid-Amerikaans avontuur! Olleee olaaaaa!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
