Foto, Colombia, Ecuador, N-Peru and...At HoMe..

Hoihoi iedereen,

Dit is mijn allerlaatste verslag. Ik ben enige dagen reeds thuis en bezig met de gewenning hier ; inclusief mijn slaap! Ik kom 7uur tal uur nog steeds achter dwz slapen lukt nog altijd niet op een normaal uur. Dag met ne keer e ;).

Betreffende mijn gsm, in de loop van de week ben ik terug bereikbaar op mijn zelfde nummer. Ik hervat maandag ook mijn job.

COLOMBIA

Colombia, Colombia... is dit echt zo onveilig als velen denken, drugs, gevaarlijk enzovoort? Als samenvatting op die vraag: je kan perfect reizen in Colombia. In het straatbeeld zie je vaak militairen die oogje in het zeil houden, goede wegen, comfortabele bussen, frequent busvervoer. Maakte ik onbewust de vergelijking met China telkens in het begin. Daar had je bv slecht '4 bussen' op een dag en kocht je best een kaartje een dag op voorhand. In Colombia kom je aan in de terminal, koop je een kaartje van een van de verschillende soorten busfirma's en kan je meteen op de bus of had je 'pech' en moest je een halfuur wachten. Het ietsje mindere was het prijzigere transport was (Ecuador was dan het goedkoopste:+-1 euro per uur in de bus). Toch enige beperktheid waar je heen wilde in Colombia, dit beperktheid door eventuele aanwezigheid van de guerilla/farc. Zoals Reseda (haar huidige woonplaats, cfr verslag fietsreis Compostela) het zo leuk aanduidde: hier, hier , hier , hier mag ik gaan; hier, hier, hier, hier, hier, hier en hier niet mag ik gaan... Ik hoorde ook wel eens af en toe enge verhalen van bijna-kidnappingen, overvallen, drugshandel enzovoort in Colombia. Ook minder toeristische plaatsen kon je ook wel gaan, maar bevroeg je best op voorhand of veilig of niet was. Ik besloot geen risico te nemen en daarmee maar gewoon ook de toeristische paden te behouden.

Het eten! Ik keek er wel naar uit om eens verder lekker te eten! China eten is niet slecht, maar ik had telkens altijd honger, en mijn laatste week vond ik toevlucht in Fastfood. Colombia (en ook Ecuador en Peru) hadden heerlijke maaltijdjes. Ik herinnerde me dit nog van 6tal jaar geleden en keek naar het voedsel dan ook wel uit. Soepje, gefrituurd banaantje, lekker vleesje (van alle soorten) en drankje. MMMMMmm, die heerlijke menu'tjes.

En het weer? Warm warm warm was dit terug. In de voormiddag en vroege namiddag was het zonnigst in het algemeen, daarna werd het telkens overtrokken. Maar niet erg toen. Dat moment was is telkens een vroege vogel. Rond 6u-6u30 was ik reeds fit en springlevend ! (de jetlag vanuit China, nu het omgekeerde dus :p )

Na Bogotabezoek ontmoette ik Reseda in Villa de Leyva, een wit koloniaal dorp. Samen toefden we op het gemakje door het rustige relaxte Colombia. Een dagje fietsen, wandeling naar uitkijkpunt en... kamperen, zoals we zo gewoon zijn. Het fietsen was niet met onze fiets deze keer, gehuurd voor een halve dag. Uiteindelijk fietsten we een ganse dag... De reden: we hadden telkens wat fietspech. Mijn versnellingen en rem deden het niet zo en Reseda had problemen met de ketting. Mijn fiets 'begaf' het op de 'top' van een heuvel.. (goede timing wel) De versnelling draaide in mijn wiel, waardoor het meer stappen of autopedje spelen was. Zo slaagde ik er terug in om te fietsen in het donker. Maar ja, het was eens een andere manier van fietsen :p. Het bleef ontspannend en leuk.

Op naar San Gil! Van daaruit deden we uitstapjes naar Curiti, Barichara, Guane (mooie koloniale dorpen) Kamperen en zwemmen bij waterval, wandelen, relaxen. Wat is het leven toch zo mooi! Zo reisden we een weekje samen. In Bucaramanga, een gewone grote stad met veel winkelscentrums, maakte ik kennis met haar nieuwe familie en tevens ook meteen afscheid...

Ik vertrok verder naar Parque Tayrona. Een nationaal park in het noorden met mooie stranden, palmbomen. Ik overnachtte in een hangmat en keerde stappend terug. Op naar Cartagena. Dit is een grotere koloniale kleurrijke stad. Daarna naar Medellin, een grote stad, waar ik enkel overnachtte. In feite in de omgeving zijn er mooie natuurfenomenen maar had de indruk dat ik redelijk in een rush was. Ik wou voor een of andere reden naar Ecuador. In Salento, een rustiek dorp in de koffieregio, bleef ik wat langer plakken. Voor mij toen een record: 4 nachten op dezelfde plaats!

Popayan, een koloniale stadje, lag op mijn route naar de grens, zoals ook Pasto was. Die route heette Route de Panamerica. Om het aantal kilometer zag je terug militairen met een zwaar schutgeweer. Die staken telkens hun duim omhoog. Dat de kust veilig was veronderstel ik? Wat als ze duim omlaag doen of voor wat het diende, niet echt kunnen achterhalen.

Voor ik het wist, wat ik al gauw op de grens. In Asia moest je telkens een hele voorbereiding maken om je visum te bekomen. In Zuid-Amerika is dit helemaal niet zo. Aan de ene kant een stempeltje van het 'uit'-land en hop over de grens naar het andere migratiebureau. Enkele korte vraagjes terug (spreek je spaans, wat is je beroep, hoeveel dagen wensje) en hup een nieuwe stempel in je paspoort. Welkom in Ecuador!

ECUADOR

Gedurende mijn eerste week in Ecuador deed ik vrijwilligerswerk op een kippenboerderij van een Amerikaans koppel. Meerdere Amerikanen verhuizen namelijk naar dit land vanwege het aangename klimaat en het goedkopere. Of ze rentenieren er.) Tijd voor eens iets anders terug! In de voormiddag 4tal uurtjes 'werken' en namiddags vrij. Dit werken was terug heel relaxt. Een half uurtje wieden, en pauze wanneer je wenst. Werk niet af, voor een volgende keer dan maar. Naast het wieden tussen de alphaplanten hielp ik ook mee met het verhuizen van vier varkentjes naar een ander plek. Hun huisje, beschutting bestond uit boomstammen. Op die andere plaats, enkele meters verder, konden ze terug de grond omploegen. Vervolgens gebruikten de bewoners de grond om bomen te planten. Daarnaast hield ik er ook van om... hun 3 poezen en hun 5 honden een lavendelbadje te geven, mijn favoriete bezigheid. De honden waren er redelijk dol op, de poezen, dit verliep ietsje minder. Wij (nog andere vrijwilligers) hielpen niet mee met de kippen. Deze taak was vastgelegd voor indigenous Ecuadorianen die in dienst waren van het koppel. In onze vrije tijd waren er veel mooie natuurfenomenen en interesante dorpen om te bezoeken, dit al op slechts maximum halfuurtje vandaan. Lago (= meer) Cuichocha, lago Mojando, het dorp Cotachachi, stad Imburra, zaterdagmarkt in Otavalo en wat stappen in de prachtige omgeving. De markt in Otavalo is bekend voor de grootste van gans Ecuador. Zaterdagochtends is er ook telkens een grote dierenmarkt en naar het scheen was dit echt de moeite... Ecuadorianen verhandelen er schapen, varkens, koeien, cavia s, honden, poezen, kippen enzovoort. De omstandigheden waren niet altijd zo lieflijk jammergenoeg. Het ging er soms wat harder aan toe om een varken vooruit te krijgen, kleine schattige kittens die nauw vastgebonden zaten, met teveel hondjes in een klein kooitje enzovoort. Snik.. had ik zin om die beestjes al op te kopen he.

Daarna op weg naar de gewone markt. Toen, een noodlot, sloeg toe, gelukkig de enigste van al die ganse periode. Mijn fototoestel werd gestolen... Volgens mij werd ik in het vizier gehouden door de dievegge. Mijn camera was verborgen onder mijn trui die over mn heup hing. Hoe die dat ontfutselt heeft ...op een hoek met plots massa's mensen om me heen wachtend op een groen verkeerslicht. Ik voelde me benauwd, keek wat om me heen. Geduw aan mij. tastte op mijn heup... lap, cameratasje stond open en camera verdwenen! in feite heb ik de dievegge zien wegvluchten. Waarschijnlijk handelde ze alleen, maar dat moment dacht ik dat ze met meerdere waren.
Groot verlies op dit moment. Net een maand nog voor mij om er te reizen... Gelukkig 'slechts' twee weken foto's kwijt. Ik had bij Reseda al mijn foto s gebrand op cd. Ik had al gauw mededelijden met de persoon die mijn camera zou kopen (gestolen camera's worden gewoon los verkocht): camera blokkeerde de helft van de tijd, de zoom deed het niet meer, de tijd op camera was telkens ontregeld.

Na een weekje boerderij vertrok ik naar Quito. Op 'slechts' 2 uur vandaan van Otavalo. Het leuke aan Ecuador is ook de afstand tussen de verschillende steden. Ik was er 'gewend' aan tweetal uren op de bus in dit land. Van het noorden naar het zuiden kan je doen in een kleine 10 uur. Ik was een grote maand in Ecuador en mijn grootste afstand was '5uur'. In Colombia (en Azie) had ik vaak afstanden van 8 a 13 uur per busrit. Maar als je echt wil, kun je die afstanden proberen te beperken en nog tussensteden en ditjes en datjes doen vaneigens.

Quito, de op een na hoogstgelegen hoofdstad van de wereld. De kleurrijke oude stad bezocht... en op zoek naar een nieuw camera'tje. Uiteindelijk eentje gekocht (we gaan er van uit geen gestolen is deze keer :p? ). Dit met Janis, een Duitse dokter, die ook wat belangrijke spullen nodig had. Hij zou anderhalve week dan ook verder mijn reispartner zijn.

Latacunga, een stad met veel uitstapmogelijkheden en prachtige natuur terug. Op de boerderij had ik een ingeving: 'ik wou fietsen naar zuid-ecuador'. Door mijn cameragedoe heb ik dit plan helemaal dan maar verbannen, meisje alleen op fiet..? En in het hostel in Quito hoorde ik dat de dag ervoor een toeriste haar fiets verkocht had. En als dit nog niet genoeg was - de fietsmicrobe was heel aangewakkerd terug - was er een Engelse doktor die al 3tal jaar op de fiets zat, nog een tweetal jaar meer voor hem. Hij was op weg naar Alaska. Ojeeeeeemiejaaaaaaaaaah! Maar ik had een alternatief voor mijn fietsmicrobe: ik zou de Quilotoaloop fietsen ! Ik moest enkel een fiets nog vinden. Janis was ook enthousiast over dit fietsplan en na wat zoeken vonden we een goede mountainbike die we huurden voor drie dagen. Normaal wordt deze tocht met de bus gedaan met enkele wandelingen tussenin.
De Quilotaloop. Een loop, +-200 km, hoogte gemiddeld 3000 m, met als hoogtepunt de Quilotoa, een krater met groenig water die lichtjes verkleurde naargelang de zonnestand.

Drie dagen fiets: dag 1, we geraken veel minder ver dan verwacht. Reden: verschillende 'ophoudingen'.
Stop1: een foto nemen van een caviarestaurant mondt uit in een halfuurstop met poseren van de uitbaters met hun cavia. Cavia is een delicatesse daar (maar niet geproefd). We vertrekken met elk een fles water extra als geschenk.
Stop2: welke weg moeten we nemen? Een vader nodigt ons uit in zijn mooi groot huis . Kennismaking met zijn echtgenote en twee tienerdochters die studeren voor toerisme.
Stop3: een hevige regenbui (regenseizoen in feite dwz gewoon soms eens een grote vlaag in de bergstreek)
Stop4: partytent met schalkende luide muziek.. Benieuwd benieuwd.. We remmen maar net, biedt een man ons een klein glaasje met sterke drank aan. En nog een glaasje en nog een glaasje... Tien minuten later staan we temidden in de tent. Zatte indigenous Ecuadorianen volop aan het dansen, huppelen en feesten met een fles alcohol in de hand. Het bleek een drie-dagen druende trouw te zijn. De gehuwden waren niet meer aanwezig, enkele genodigden waren aan volop actief aanwezig. De drank wordt volop uitgeschonken aan iedereen. Aan ons inclusief.. Die drank... Weigeren lukt heel moeilijk. Je zag gesneuvelden overal: vallend op de grond; slapend op een stoel enzo.Hilarisch hilarisch! Deze 'nationale' drank', gemaakt op basis van suikerriet en moet je drinken als 'shotjs'; "Drago" in het spaans. Meerdere keren in Ecuador zou ik dit drankje terug 'proeven'. Zo van die momenten je toch nie denkt dat je dan alcohol zou drinken. Transsiberische en Mongolie was de wodka voor mij ;. China was de 'ganbei' . Maar wees gerust; ik ben nog steeds geen alcholholverslaafde hoor :). We kregen een maaltijd aangeboden: kip met rijst en advocado in een plastieken beker. Het goede moment om te smullen, maar achteraf gezien smaakte het toch minder toen ik de keuken tezien kreeg. Kip, vlees overal te drogen in de keuken, vies.. Jeemie... Maar heb er geen vervelende darmnaweeen aan overgehouden uiteindelijk!
Enzo, die plaats verlaten was niet zo eenvoudig. Zagen we de zon zakken achter Cotopaxi; kleurde de hemel oranje. Toen wisten we het: echt wel tijd om te vertrekken. We konden er ook blijven overnachten, maar we hadden zo iet van: hmm; laat ons maar eindigen in schoonheid...

Na een halfuurtje was het pikdonker. Twee halfverwaaide fietsers op de weg. We hadden ons doelplan al bijgesteld, we zouden overnachten in Sichos. De weg bleef maar duren, kronkeldewonkel, gelukkig bergaf meestal. Een uur later ongeveer was er precies nog geen Sichos te zien en besloten maar gewoon ergens te overnachten. We klopten aan op een boerderij of ze plaats wisten waar we konden overnachten. We konden overnachten bij hen. Ochtends een heerlijk ontbijt... wat waren die zo gastvrij. Hadden de dag vooraf een heel gebraden kip gekocht en gehakkeld voor onderweg. De hond had die opgepeuzeld tijdens ons ontbijt en die wilden ze dan vergoeden ook. Die vergoeding weigerden we vaneigens. Met een goed gevoel vertrokken we verder. Hupla, de berg begon fel te klimmen. En na twee uur klimmen... bereikten we Sichos. De boerderij was in feite ook het laatste huis die we zouden zien. De volgende bewoning zou in Sichos zijn...

Dit was nu dag twee, en we waren nog niet zo heel ver. Na ons middagmaal fietsten we verder. Het zou bergaf zijn.. Ja, het bleek bergaf met stenen en hoppeldehobbel geraakten maar heel langzaam daarmee vooruit. We overnachtten in dorpje Chuchilan. Benieuwd naar de volgende dag. Morgen zouden we terug in Latacunga moeten aankomen.. Geraken we er op het gemakje overdag of in de holst van de nacht? Het landschap bleef , waarschijnlijk gedacht, telkens heel mooi.

Dag 3, terug onder een stralend zonnetje, de dag voordien ook, fietsten we vol goede moed verder. Waauw, wat schoten we op! Voor we het wisten waren we aan de krater. Toen namen we eventjes de bus. Een fietsdame had ons aangeraden de bus daar te nemen aangezien er pas was van meer dan 4000m. Achteraf gezien niet slecht qua onze timing. Na de meest fantastische 30min downhill en stofferige weg naar de city, kwamen we rond 17u aan in Latacuanga. Waaaaauw, missie volbracht!

Na rustdagje besloten we te wandelen en te kamperen nabij de kegelvormige Cotopaxi (5897m). We hadden reeds enkele glimpjes gezien van de meest beroemde berg in Ecuador tijdens de driedaagse. Nu zouden we het van dichter bezichtigen. Vijf deutschtalige spasse Leute zouden ons ook vergezellen. Gutentagggg, met ons zevenen kampeerden en wandelden we in de omgeving van Cotopaxi. De volgende dag stapten we een zestal uur, licht hellend- naar de 4800 m refugio op de Cotopaxi. Hoereee!

Onze groep werd gesplitst daarna. Ik reisde verder met Stefan, Inge, Matze en Sarah naar Banos. Dit dorp is gekend oord vanwege een vulkaanuitbarsting enkele jaren geleden. Daardoor zijn er verscheidene warmwaterbronnen. Heerlijk om te relaxen na bijvoorbeeld een downhillrit met een MBX. Sarah had Ecuadoriaanse vrienden die in de top 5 van Ecuador zaten. In 5 minuten waren die beneden, wij dubbelzo traag :). Leuke kennismaking met die sport!
In Banos op weg naar Puye zijn er verscheidene kleine watervallen en dit is handig om die verkennen per fiets.
Onze aankomstdag was de vrijdag, er zou een feest starten rond 20u: 'La Vaca loco' (gekke koe). Optredens, ambiance, Drago, een man die met een 'beeld' van een koe loopt die van die 'vuurwerkjes' afgeeft enzovoort. Vaneigens terug hilarisch. Om 02u am stipt was het feest afgelopen en sloten ook alle cafes meteen.

Na enkele Banosdagen vertrok ik met Stefan richting de Chimborazo. De hoogste (dode) vulkaan van de Andes (6310m). Wat gedaan? wandelen, wandelen terug en ja, fantastisch mooi terug. Hier hadden we ontmoeting met verscheidene alpaca's (de beestjes die gelijken op lama's). De top van de berg is bedekt met sneeuw, maar er was een grote wolk voorheen. Onze doel : de besneeuwde top zien. Dit al wachtend en starend vanop de Piedra Negra (een grote rots temidden een vlak landschap)richting de 'top'. Heel leuke bezigheid anders! We hebben de ganse top gezien: 15 seconden! Magisch !

Daarna naar Salinas nabij Guaranda. Een dorp dat gekend is voor de productie van kaas, yoghurt en onder andere ook chocolade (een zwitser had dit opgestart in het verleden). ER werd ook aan zoutgewinning gedaan. Wij zagen geen zout in de 'terrassen', het was regenseizoen en zagen enkel water op de terrassen. Een wandeling van dorp tot dorp bracht ons terug in specialere sferen. Dit omvatte drinken van Drago om 11u am tot over ravotten met Ecuadoriaanse kinderen onderweg. Avonds zaten we in een partytent. Twee jongeren waren afgestuurd als leerkracht. Deze keer een rustig en sereen feestje. Vele jongeren met een kleine. Het zou blijken dat het hun zoon of dochter is. Het was heel normaal dat men de eerste spruit heeft wanneer ze 14, 15 jaar zijn. In het begin dachten we broer en klein zusje samen op stap, maar het was eerder vader en dochter.

Op naar Riobamba. Een stad waarvan je houdt of niet houdt zegt men. We kwamen er zaterdag in de vooravond aan en vonden niet echt iets om te overnachten (Allerheiligenweekend, prijs-kwaliteitverhoudingen vonden we niet fijn). Uiteindelijk vonden we een hotelletje. Het was de goedkoopste van mijn ganse trip, maar die had ook wel iets speciaals over zich zouden we anderdaags merken. Op zondag is blijkbaar niets open of heel weinig. Fruit hadden we gekocht en wilden die onderbrengen in het hotel. Wat bleek? Het hotel was gewoon op slot, een groot hangslot! En een bel had die niet ook. Nou... wat nu.. Daar stonden we met onze zakjes fruit. Is dit de reden waarom sommige hotels uithangborden hebben met '24u open' :D. Gelukkig enkele uren later was die terug open :).

We boekten een toer om de Chimborazo (6524m) te beklimmen. De eerste dag stap je van Refugio 1 naar Refugio 2: van 4800 naar 5000m. De gids vertelde dat we dit heel prima gedaan hadden, ons tempo was beter dan de gemiddelde, en daarmee dat we goed geacclimatiseerd waren. We waren blij dit te horen. Het mindere nieuws was dat hij niet zeker was we de top konden bereiken aangezien de sneeuw niet goed was, te zacht. Het zou moeten sneeuwen die nacht. Naar bed om 19u, uit bed om 23u en na ontbijt op naar de 6524m. De sneeuw was goed die ochtend, maar ik was niet goed.. Overgeven, mijn avondmaal eruit.. Op lege maag klimmen, geen energie lukte niet zo echt en op 5600 besloten we om terug te keren. In normaal tempo stap je 7uur naar de top. Bij zonsopgang gebeurt de afdaling vervolgens. Wij hadden 3uur onderweg geweest en hadden er blijkbaar nog 6uur te gaan... Anderen toeristen keerden terug ook, de sneeuw was niet goed. Het was een ervaring, zoals men zegt. Toch ervan kunnen genieten, een hoogtepunt oa was de sterrenhemel, precies of de sterren heel dicht waren en die zou kunnen aanraken.

Onze wegen splitsten. Er was nog van alles te ontdekken maar ik moest verder naar Cuenca als ik niet de ganse tijd in de bus wou zitten in Noord-Peru. ik moest denken aan mijn vlucht in Lima, Peru. De tijd begon te dringen. Ik bezocht slechts enkele uren de koloniale stad. Niet meer, want ik had die middag gemerkt dat ik echt wel heeeel heeeeel spoedig door moest reizen.

PERU

Ik wou graag naar Kuelap, ruines op +-3000 m, nabij Chachapoyas, het Amazonegebied. Zo heel veel is er niet geweten erover, die werden ontdekt halfweg de 19e eeuw. Twee en halve dagen was ik ervoor onderweg.
De grens Ecuador-Peru dwarsen verliep rustig terug. Een beetje 'te' rustig. De migratiedienst wou die avond geen stempel geven in onze paspoort (op de grens een engels koppel ook) . Hij verkoos dit om anderdaags te doen. De reden: de man zat in dromenland met wat teveel alcohol op. Het was 19u30.. Wij roepen en bellen. Uiteindelijk, een uur later, hadden we onze stempel. Dit door een taxichauffeur die kwam vertellen hij die avond dat hij nog naar de volgende stad wou. Grote verstomming dat ik slechts 30 dagen wenste te blijven in Peru. Zijn gezicht : 'moeten jullie me daarvoor uit bed halen'. 'Ja meneer, ik had het reeds gezegd, ik heb spoedig mijn vlucht.' Je kon er ook wel overnachten, maar ja, het was niet zo heel aantrekkelijke plaats en wou best wel graag doorreizen om zo geen tijd te verliezen. Die avond kwamen we aan waar we wensten aan te komen 'Ignacio'. Hoereeeeeeeee!

Geen bussen meer daar, in de komende twee dagen zat ik telkens in 'collectivo'. Grote wagens met meerdere mensen. Ze vertrekken enkel als die vol zitten. Die zat telkens heel snel vol. Zo kwam ik eindelijk aan in Chachapoyas. De volgende dag op naar de ruines. Er waren verschillende mogelijkheden om er te geraken. Ik had de moeilijkste maar meest comfortabele manier gekozen. Collectivo's vertrekken ochtends om 4u/5u am! De rest van de dag geen meer. Misschien wel mogelijk, maar geen tijd te verliezen jammergenoeg. Ik besloot wat uit te slapen en naar Tingo te gaan, een dorp aan de andere kant. Van daaruit stapte ik 3 uur met een Mechelse Herder, stijgend naar de ruines. De ruines waren echt de moeite en ik was de enige. Ging ik normaal twee uur stappen (vlakke grond)naar het dorp Maria achteraf- de hond nog steeds mee met me -, maar na een half uurtje stappen kreeg ik een lift aangeboden van een leerkrachten met minibusje vol puberende Peruanen. Hier moest ik mijn nieuwe kameraad helaas achterhalen. Bobby... (ik noemde hem zo). Daar gingen we terug, op de foto met iedere student! Al ganse tijd zag ik veel herkenning met China in het noorden in feite: de jungleomgeving, riksja's, de hutjes en rijstvelden. Enzo, avondslaat kwam ik onverwachts toch nog aan in Chachapayas!

Waarheen zou ik nu gaan? Blijven in de bergen of naar de kust ? Ik besloot om naar de kust te gaan. Ik wou wel eens proberen te surfen. Nabij Truijllo (grote stad), is er 12tal kilometer verder een kustplaatsje goed om te leren surfen. Er was slechts 1 bus om ernaar toe te gaan, een nachtbus van 13 uur. De dag was een peruaanse dag vervolgens. Lekker sociaal met de lokale mensen: van oudjes en hun kleinkinderen, drinken van jus en massa s fruit extra, over ne leerkracht die me wat toeristische plaatsen rondvoert. Spaans oefenen! Ik las achteraf dat deze bevolking een van de meest vriendelijke en gastvrije waren in Peru. Dit kon ik helemaal beamen.

Een vlotte busrit en Huanchaco was eum.. ja, echt een badplaats. De sfeer, de mensen.. Lang geleden! Het was op zich een leuke relaxte plaats, ideale afsluiter van mijn 7-8 maanden trip. Een dagje surfen (de eerste keer), nachtelijke cuba libre op het strand, paar uurtjes luieren op het strand, en spaans oefenen! Ik was de enige niet-spaanstalige in het hostel.

Na Reseda had ik geen echte Nederlandse gesprekken meer gehad. In Ecuador had ik reeds geprobeerd om de blog aan te vullen maar het lukte me helemaal niet met de Nederlandse taal. In Huanchaco kwam ik wel langzaam terug in de Vlaamse Taal. Er was een Peruaan die Hollands en een die Frans praatte. Onderweg naar Lima (10 uur onderweg voor geweest, normaal 8 uur ), was er een Nederlandse meid die nog in Maldegem gewoond had en kon met een sappig west-vlaams accentje praten. Helemaal in het West-Vlaams was in de trein naar huis. Er waren twee Menense meisje die net ook een maand in Ecuador geweest waren!
Vlotte vlucht naar Brussel van Lima (in Lima enkel geovernacht) en voor ik het wist was ik terug in Ieper.

Voila, dat was mijn trip! Heel fijn dat je de lange vertellementen wat probeerde te volgen ;).

Hopelijk terug wat kunnen meegenieten van dit allerlaatste verslag en tot later!

Vele groetjes, Isabelle